حالى كه مردم مانند افراد مست خواب‌آلود بوده و آمادگى نداشتند، خانه‌ها را غارت كردند.

گروهى كشته شدند و گروهى ديگر خانه و زندگى را رها كردند و گريختند و دشمن شهر و آنچه را در آن بود به تصرف خود درآورد. [1]

در سال 887 ه/ 1482 م نيز اخبار پياپى رسيد كه حاكم قشتاله- فرديناند دوم- با سپاهى گران حركت كرده است. مردم غرناطه اجتماع كردند و در اين باره به گفت و گو نشستند.

فرديناند آهنگ «لوشه» كرد و به قصد ضميمه ساختن آنجا به «حمه» با عِدّه و عُدّه با آن جنگيد.

شمارى از مسلمانان به مسيحيان حمله كردند و هر كس را يافتند كشتند و شمارى از توپهاى بزرگ را گرفتند. به دنبال آن گروه ديگرى از اهل غرناطه آمدند و با مسيحيان جنگيدند، و آنان را ناگزير به بيرون رفتن از اردوگاه ساختد. پس از تصرف آنجا و چند نقطه ديگر، مسيحيان گريختند و آذوقه و ابزار و آلات سنگين فراوانى را از خود به جاى گذاشتند.

در همين روز (27 جمادى الاولى 887 ه)، دو اميرزاده يعنى ابوعبدالله محمد و ابوالحجاج يوسف از ترس اينكه پدرشان آنان را با اشاره سوگلى رومى (ثريا) بكشد،

[1] . وقتى مردم غرناطه از حملۀ فرنگيها به حمه باخبر شدند، عام خاص بيرون آمدند. مسيحيان پياده و سواره ده هزار تن بودند. آنان قصد داشتند كه با غنايم به دست آمده بيرون بروند. اما مردم غرناطه بلافاصله سر رسيدند و دشمن را به درون شهر عقب نشاندند و آنان را سخت به محاصره درآوردند. آنگاه شمار بسيارى از مسلمانان سواره و پياده از همۀ شهرهاى اندلس حركت كردند و با «حمه» به جنگ پرداختند. براى مردم عوام روشن شد كه لشكريان از جان و دل نمى‌جنگند از اين رو آنان و وزير را به باد دشنام گرفتند. در همين حال خبر آمد كه سپاه عظيمى از مسيحيان به كمك محاصره‌شدگان «حمه» مى‌آيند. مسلمانان دست از محاصره حمه برداشتند و آهنگ مقابله با لشكريان مهاجم را كردند. دشمن كه از وجود آنان باخبر شد به بهانۀ اندك بودن شمار خود بدون درگيرى عقب‌نشينى كرد. فرماندهى اينان با حاكم قرطبه بود. سپس حاكم اشبيليه سپاه بزرگى را از سواره و پياده‌هاى مسيحى گرد آورد و به يارى مسيحيان محاصره شده در «حمه» آمد. چون عزم لشكر براى اين كار جزم شد، در ميان مردم شايع كردند كه آنان بدون آمادگى لازم حركت كرده‌اند و مصلحت در اين است كه به غرناطه برگردند تا مردم آماده شوند و ابزار و نيروى لازم را براى محاصره بردارند. چون مسلمانان از جا كنده شدند مسيحيان از راه رسيده به آنجا وارد گرديدند و دربارۀ تخليه و يا اقامت در آن به مشورت پرداختند. سرانجام تصميم به اقامت گرفتند. آنگاه شهر را تقويت و نيازمنديهايش را تأمين كردند. حاكم اشبيليه نيز بازگشت و سربازانش را آزاد و اموال را ميانشان تقسيم كرد. سپس مسلمانان بار ديگر آن را سخت به محاصره درآوردند. آنان با استفاده از جايى دور از چشم مسيحيان بر سر آنان ريختند. اما وقتى مسيحيان متوجه شدند به مقابله برخاستند. برخى از مسلمانان از بالاى كوه پرت گشته و بيشترشان كشته شدند - اينان اهل بسطه و وادى آش بودند - به اين ترتيب اميد مردم از «حمه» قطع شد و از بازپس‌گيرى آن نوميد گشتند». (مقرى، نفح الطيب، ج 4، ص 513).