السلام در هر مناسبتى به نشان دادن اين دو ركن مهم اهتمام مى‌ورزيدند و سختى‌ها و خطرات ابراز آن، آنان را از بيان حقايق باز نمى‌داشت.

شيعيان نيز در طول تاريخ از اين امر آگاهى داشتند، لذا مدعيان دروغين امامت، نزد ايشان به زودى رسوا مى‌گشتند؛ چنان كه درباره عبداللَّه بن موسى در زمان امام جواد (ع) اتفاق افتاد. [1] در اين درس دلائل امامت نهمين پيشواى شيعيان حضرت امام محمد تقى (ع) را در دو محور ياد شده پى مى‌گيريم.

الف- تعيين امامت امام جواد (ع)

1- تصريح رسول خدا (ص)

روايات بسيارى از رسول خدا (ص) رسيده است كه برخى از آنها به تعداد امامان (ع) بعد از پيامبر خدا (ص) اشاره دارد و برخى نام و نشان آن بزرگواران را نيز ذكر كرده است. [2] كه در زندگانى امامان پيشين بعضى از آنها ذكر شد و در اينجا به ذكر يك نمونه بسنده مى‌كنيم.

«على بن عاصم» مى‌گويد: امام جواد (ع) از پدرش على بن موسى و او از پدرش موسى بن جعفر و او از پدرش جعفر بن محمد و او از پدرش محمد بن على و او از پدرش على بن الحسين (ع) نقل مى‌كرد كه حسين بن على (ع) فرمود: روزى خدمت رسول خدا (ص) رسيدم. «ابى بن كعب» نيز حضور داشت. پيامبر گرامى به من خوش آمد گفت و سپس مرا اين گونه مورد خطاب قرار داد: اى زينت آسمانها و زمين.

ابى عرض كرد: چگونه كسى غير از تو زينت آسمانها و زمين است؟

پيامبر (ص) فرمود: اى ابىّ، قسم به او كه مرا مبعوث كرد «حسين بن على» در آسمان بزرگتر است از او در روى زمين. در قسمت راست عرش نوشته شده است: او چراغ هدايت و كشتى نجات است و امامى كه هرگز سستى ندارد و داراى عزّت و فخر و علم و ذخيره الهى است. خداوند عزّوجل در صلب او نطفه مبارك و پاكيزه‌اى قرار داده است.

ابى گفت: اى رسول خدا (ص) آن نطفه‌اى كه در صُلب دوست من حسين است چيست؟

[1] - مشروح اين جريان در درس دوازدهم خواهد آمد

[2] - ر. ك. عيون اخبار الرضا، ج 1، ص 40-69