بايد او را نااميد نكنى و بخشش و عطاى تو نبايد ناچيز باشد اما از جهت افزون بودن در اختيار توست.

امامان (ع) نه تنها بخشنده بودند بلكه به آن توصيه مى‌كردند و به پيروان خود درس جود و سخاوت مى‌دادند آن حضرت شكر و سپاس داشتن نعمت و ثروت را جود و بخشش آن مى‌داند و مى‌فرمايد:

«انَّ للَّهِ عِباداً يَخُصُّهُمْ بِدَوامِ‌النِّعْمَةِ فَلا تَزالُ فِيهِمْ ما بَذَلُوها فَانْ مَنعُوها نَزَعَهَا اللَّهُ عَنْهُمْ وَ حَوَّلَها الى‌ غَيْرِهِمْ.» [1]

خداوند را بندگانى است كه به دوام نعمت مخصوصشان گردانده است و تا هر زمان كه ببخشند، از آن نعمتها برخوردارند و اگر دست از بخشيدن بردارند، خداى تعالى از ايشان نعمتها را گرفته، به غير آنان مى‌دهد.

از اين رو جوادالائمه عليه السلام بخشندگى را با ضمير و فطرت خود عجين ساخته بود و آن چه به او داده مى‌شد و آن چه از صدقه، زكات و موقوفات بنى‌هاشم، موسى بن جعفر (ع) و امام رضا (ع) به او مى‌رسيد، همه را بين مردم تقسيم مى‌كرد. [2] آن حضرت زمانى كه از بغداد راهى مدينه شد، هرچه داشت در راه خدا انفاق كرد؛ سپس همراه همسرش به مدينه رفت. [3]

2- دستگيرى از نيازمندان‌

يكى از اصول اخلاقى امامان عليهم السلام توجه به نيازهاى مردم، و برطرف كردن مشكلات آنان است. زيرا انسانها در فراز و نشيب زندگى و در ميان كورانها و حوادث تلخ به يكديگر نياز پيدا مى‌كنند و نمى‌توانند به تنهايى مشكل خود را رفع كنند. امامان (ع) تا سرحد ايثار، از همه امكانات خود براى حل مشكلات مردم استفاده مى‌كردند و

[1] - بحارالانوار، ج 72، ص 28

[2] - زندگانى حضرت امام محمد تقى، ص 220

[3] - تحليلى از زندگانى و دوران امام محمد تقى (ع)، ص 451