رسيدگى به نيازمندى‌هاى آنان را وظيفه توانمندان مى‌دانستند.

امام جواد (ع) مى‌فرمايد:

«ما عَظُمَتْ نِعْمَةُ احَدٌ الّا عَظُمَتْ حَوائِجُ النَّاسِ الَيْهِ فَمَنْ لَمْ يَتَحَمَّلْ تِلْكَ الْمَؤُنَةَ عَرَضَ النِعْمَةِ لِلزَّوالِ» [1]

نعمت بر كسى فزونى نمى‌يابد، مگر آن كه نياز مردم به او فراوان مى‌گردد؛ پس اگر كسى از تحمّل اين بار گران سرباززد، آن نعمت رو به زوال خواهد رفت.

آن حضرت كمك به نيازمندان را نه تنها منتى بر آنان نمى‌داند بلكه توانمندان را به احسان نيازمندتر مى‌دانست و مى‌فرمود:

«اهْلُ المَعْروُفِ احْوَجُ الى‌ اصْطِناعَةِ مِنْ اهْلِ الْحاجَةِ لِأَنَّ لَهُمْ اجْرَهُ وَ فَخْرَهُ وَ ذِكْرَهُ» [2]

نيكوكاران به انجام كار نيك از نيازمندان محتاجترند. زيرا پاداش، فخر و شهرت آن براى ايشان است.

امام جواد (ع) براى برطرف ساختن نياز مردم و حل مشكلات آنان اهتمام فراوان داشت كه در اينجا به ذكر چند نمونه بسنده مى‌كنيم.

«احمد بن حديد» مى‌گويد:

همراه عدّه‌اى به قصد حج بيرون رفتيم. در بين راه، راهزنان راه را بر ما بستند و آنچه داشتيم بردند. هنگامى كه داخل مدينه شدم، امام جواد (ع) را در يكى از گذرگاهها ديدم. همراه آن حضرت به خانه‌اش رفتم و داستان گرفتارى‌ام را باز گفتم. امام (ع) دستور داد لباسى به همراه مبلغى پول به من دادند و فرمود: اين پولها را بين يارانت به آن مقدار كه از آنها برده‌اند تقسيم كن. وقتى پولها را بين يارانم تقسيم كردم، درست به همان مقدار بود كه راهزنان از ما برده بودند!» [3]

«صيدلانى» مى‌گويد:

[1] - بحارالانوار، ج 78، ص 79

[2] - بحار الانوار، ج 78، ص 79

[3] - ر. ك - بحارالانوار، ج 50، ص 44