نيازمندند و ثروت آنان هميشه در معرض زوال قرار دارد. تنها تكيه گاه حقيقى كه هرگز فنا و زوال ندارد و غنى مطلق كه هيچ گاه نيازمند نمى‌شود و با جود و بخشش چيزى از ثروت او كم نمى‌گردد، ذات بارى تعالى است. پس هر كس فقط از خدا بخواهد و تنها به او اعتماد كند، خداوند او را محتاج ديگران نمى‌گرداند.

همچنين كسى كه راه تقوا و درستكارى را در پيش گيرد مورد علاقه و محبت خاص و عام مى‌گردد. زيرا هر انسانى رفتار نيكو و درستكارى را دوست مى‌دارد و به صالحان عشق مى‌ورزد گرچه خود اهل آن نباشد.

پرهيز از دو رنگى‌

برخى ظاهرى زيبا ولى باطنى زشت دارند. خود را مسلمان و مؤمن جلوه مى‌دهند در حالى كه اعمال و رفتار آنان از بى‌اعتقادى حكايت مى‌كند و همگى در جهت مخالفت با اوامر و دستورات خداوند است. امام جواد (ع) از اين برخورد دوگانه نهى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«لاتَكُنْ وَلِيّاً لِلَّهِ فِى الْعَلانَيَةِ وَ عَدُوّاً لَهُ فِى السِّرِ» [1]

در ظاهر دوست خدا و در نهان دشمن او نباش!

كسانى كه نسبت به خداوند خويش از خود صداقت نشان نمى‌دهند، در زندگانى اجتماعى نيز دچار نفاق و دوروئى مى‌گردند. در ظاهر با كسى اظهار ارادت و دوستى مى‌كنند. و پشت سر از او عيبجويى مى‌نمايند و گاهى به او افترا نيز مى‌بندند. اين گونه افراد هرگز قابل اعتماد و سزاوار معاشرت نيستند. آنان در حقيقت دوستى و پيروى شيطان را پذيرفته‌اند، گرچه در ظاهر از او بيزارى مى‌جويند. از اين رو على (ع) مى‌فرمايد:

«لاتَسُبَّنَّ ابْليِسَ فِى الْعَلانِيَةِ وَ انْتَ صَدِيقُهُ فِى السِّرِ» [2]

با شيطان در ظاهر دشمنى مكنيد درحالى كه در باطن دوست و مطيع او هستيد.

[1] - الانوار البهيه، ص 221، اعلام الدين، ص 309

[2] - زندگانى امام محمد تقى (ع)، ص 235