زهرا (س) همواره مايه افتخار و مباهات على (ع) بود و با صراحت مى‌فرمود:

وَلِىَ الْفَخْرُ بِفاطِمَ وَ ابيها ثُمَّ فَخْرى‌ بِرَسوُلِ اللَّهِ اذْ زَوَّجَنيها [1]

من به فاطمه و پدرش افتخار مى‌كنم و افتخار مى‌كنم به رسول خدا (ص) كه فاطمه را به همسرى من برگزيد.

و نيز در خطابه‌اش در مسجد در جمع مسلمانان فرمود: «من وصىّ پيامبر (ص) و همسر دختر او فاطمه سرور زنان جهانيان هستم.» [2] و در نامه‌اى در پاسخ ياوه سرايى‌هاى معاويه نوشت: «مِنَّا خَيْرُ نِساءِ الْعالَمينَ وَ مِنكُمْ حَمَّالَةُ الْحَطَبِ؛ [3]

بهترين زنان جهانيان از ما است؛ در حالى كه حمالة الحطب [عمه معاويه و همسر ابولهب‌] از شما است.»

و نيز به عنوان مفاخر خود در خطبه‌اش در كوفه پس از مراجعت از نهروان فرمود: «من همسر بتول، سرور زنان جهانيان، فاطمه پرهيزگار، پاكدامن، خود ساخته، نيكوكار، هدايت شده، محبوب حبيب خدا و بهترين دختران او و گل بوستان محمدى هستم. [4]»

فقدان زهرا (س) براى على (ع) بسيار سنگين و جانكاه بود. از اين رو، با آنكه فاطمه (س) از قبل، او را به آرامش و بردبارى دعوت كرده بود، [5] در فراق‌

[1] . فاطمة الزهراء (س)، بهجة قلب المصطفى، ص 119

[2] . بحارالانوار، ج 28، ص 248

[3] . نهج البلاغه، نامه 38

[4] . معانى الاخبار، ص 58-59

[5] . ر. ك: چشمه در بستر، ص 262-263