او ضجّه مى‌زد و با سوز و گداز زمزمه مى‌كرد:

نَفْسى‌ عَلى‌ زَفَراتِها مَحْبُوسَةٌ يا لَيْتَها خَرَجَتْ مَعَ الزَّفَراتِ‌

لا خَيْرَ بَعْدَكِ فِى الْحَياةِ وَ انَّما ابْكى‌ مَخافَةَ ان تَطُولَ حَياتى‌ [1]

«جان من در پس آهها و ناله‌هاى عميقش محبوس است. اى كاش اين جان با آن ناله‌ها بيرون آمده بود. پس از تو زندگى من فايده‌اى ندارد و گريه من بيشتر ازاين جهت است كه مى‌ترسم زندگى ام به طول انجامد.»

و هر روز به زيارت قبر او مى‌رفت [2] و تا پايان عمر هرگاه نام فاطمه (س) را مى‌شنيد محزون و غمگين مى‌شد. [3]

سخنان امام خطاب به رسول خدا (ص) پس از خاك سپارى فاطمه (س) ترسيم كننده زندگى و حالات روحى اميرمؤمنان (ع) پس از شهادت حضرت زهرا (س) و فقدان اين همسر محبوب و فداكار است:

درود بر تو اى رسول خدا! از من و دخترت كه در جوار تو آرميده و خيلى زود به تو پيوسته است. اى رسول خدا! مرگ دختر گرامى‌ات، عنان شكيبايى از كفم ربوده و توان خويشتندارى‌ام نمانده است .... امانت باز گردانده شد و گروگان به صاحبش رسيد، ولى در اين مصيبت، كار هميشگى‌ام اندوه بوده، شبم به بيدراى خواهد گذشت تا اينكه خداوند خانه‌اى را كه تو در آن به سر مى‌برى برايم برگزيند و مرا به تو ملحق كند ....» [4]

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 213

[2] . فرائد السمطين، ج 2، ص 88 و الفصول المهمة، ص 148

[3] . شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 10، ص 269

[4] . نهج البلاغه، خ 202، ص 433-434