بانوى اسلام با مديريت صحيح تربيتى و به كارگيرى روشهاى عاطفى و منطقى- كه‌امروزه مورد توجه روان شناسان تربيتى است- موفق شد فرزندانى به جامعه اسلامى تحويل دهد كه هر يك كوهى از عظمت و سرچشمه خيرات بودند و نقش اساسى در حفظ وگسترش دين و احكام الهى ايفا كردند و به الگوهاى مقاومت، شرف، هدايت، بخشش، جهاد، جانبازى، شهادت و ...

تبديل گشتند.

امام حسن (ع) بعد از پدر به امامت رسيد و الگوى زهد و تقواو گذشت است و همه زندگى‌اش در خدمت به دين، ستيز با ستمگران و هدايت امت سپرى شد. امام حسين (ع) مظهر عزت، شجاعت و جهاد براى همه آزاديخواهان تاريخ است. دخترانش زينب و ام كلثوم نيز هر يك شير زنانى هستند كه با آگاهى و صلابت، رسالت برادران خويش را پى گرفتند و در كربلا به رغم رويارويى با آن همه رنج و محنت، فرياد حسين (ع) را در كوفه و شام و ديگر منازل به گوش ديگران رسانده، در برابر دشمن خونخوارى چون عبيداللَّه و يزيد مردانه ايستادگى كردند.

اينك با گذشت قرنها از فرزنددارى فاطمه (س) اين پرسش مطرح است كه وى چگونه و با چه روشهايى از عهده اين وظيفه سنگين، آن هم در آن شرايط و با مسئوليتها و مشاغل مهم ديگر بر آمد؟

ديدگاههاى فاطمه (س)

قبل از تبيين شيوه‌هاى تربيتى حضرت زهرا (س) لازم است اشاره‌اى به ديدگاههاى آن حضرت درباره خانواده، فرزند و موضوع تربيت داشته باشيم.