ناآگاهی نبود، بلکه دچار اشتباه شد.

و من به این مسئله، تفألی می زنم که تفأل از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) مأثور است.

تفأل می زنم که همواره روزگار امیر، با خفض و آرامش و سکینه و به دور از نَصَب و رنج و دشواری قرین باشد، و اوقاتش، همیشه خوش و بی کدورت شود.»

حاضران از اشعار نجیرمی تعجب کردند و کافور دستور داد تا به او صله و جایزه ای دهند.(4)

پی نوشت ها:

[1] پنج شنبه اول محرم سال 355 = 28 دسامبر سال 965؛ دوشنبه 5 محـرم سال 355 = اول ژانویه سال 966.

[2] حسن المحاضرة، ج 1، ص 319؛ الاعلام، ج 8، ص 21؛تاریخ الادب الجغرافی، ج 1، ص 168.

[3] سیر اعلام النبلاء، ج 10، ص 163؛ نفح الطیب، ج 1، ص 155؛ الفکر السامی فی تاریخ الفقه الاسلامی، ج 2، ص 110.

[4] النجوم الزاهره، ج 4، ص 4 و 6؛ بغیة الوعاة، ص 181؛ إنباه الرواة، ج 1، ص 170؛ الاعلام، ج 2، ص 42.

سال 356 ق = 966ـ967 م(1)

رویدادها

بغداد

* معزالدوله دیلمی درگذشت و پسرش ابومنصور بختیار به عزّ الدوله ملقب شد و به جای پدر نشست. پدرش در سال 344ق وی را ولی عهد خود کرده، به امیرالامرا ملقّب ساخته بود.

حلب

* سیف الدوله حمدانی درگذشت و پسرش سعدالدوله ابوالمعالی شریف حمدانی به جای پدر نشست و قرعویه حاجب امور دولتی را به دست گرفت.

موصل

* غضنفر بن ناصرالدوله امیر موصل به خاطر نگرانی و پریشان حالی ناشی از مرگ برادرش سیف الدوله، پدرش را دستگیر و زندانی کرد تا این که در سال 358ق از دنیا رفت.

گرگان

* وشمگیر بن زیار دیلمی درگذشت و پسرش قابوس ابوالحسن شمس المعالی به جای پدر امیر گرگان شد.

اندلس

* حکم مستنصر، محمد بن عبدالله بن ابی عامر را حاجب خود قرار داد. از دو پیک امیران ادریس استقبال کرد. آنان حامل نامه و پیام وفاداری ادریسیان به وی بودند.

درگذشتگان

* ابوعلی قالی* ابوالفرج اصفهانی* سیف الدوله حمدانی* معزالدوله دیلمی* همدانی صنعانی

ابوعلی قالی

ابوعلی، اسماعیل بن قاسم بن عیزون بن هارون بن محمد بن سلیمان قالی بغدادی، در شهر منازگرد (ملازگرد) در دیاربکر (شمال عراق) نزدیک دریاچه «آن» به دنیا آمد و به قریه قالیقلا از روستاهای منازگرد (ملازگرد) منسوب است. او اهل قالیقلا نبود، ولی چون همراه بعضی اهالی آن روستا به بغداد رفت، بدان جا منسوب شد قالی، در سال 303ق به بغداد رفت و مدت 25 سال در آن جا اقامت گزید. سپس به اندلس رفت و در سال 328ق در ایام خلافت و زمامداری عبدالرحمان خلیفه اموی وارد قرطبه شد و پیش عبدالرحمان ناصر و پسرش حکم مستنصر موقعیت خوبی به دست آورد. حکم، وی را به تألیف کتاب تشویق کرد و با عطایای فراوان، وی را شاد و در تکریم و احترام او افراط می کرد. قالی، نخستین کسی است که علم ادبیات عرب را به اندلس برد و از بزرگان علمای ادب، نص و شعر عرب بود. او شناختی خوب و روایات فراوان دارد و کتاب هایش، در نهایت دقّت، نظم و اتقان است و اکثر آن را املا کرده و خود نوشته است. کتاب الأمالی، مهم ترین کار او است که بر شاگردان اندلسی خود در مسجد جامع قرطبه املا کرده است. و این کتاب، فصل های گوناگونی از لغت و شعر و ضرب المثل وی و اخبار تاریخی و ادبی عربی در بردارد که به شعرای عرب می رسد. هم چنین کتاب البارع در لغت، کتاب المقصور و الممدود، الإبل و نتأجها، تفسیر المعلّقات السبّع؛ مقاتل الفرسان و... از تألیفات او است او در 68 سالگی درگذشت.(2)

ابوالفرج اصفهانی

ابوالفرج، علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم اموی مروانی قرشی اصفهانی، در اصفهان زاده و بدان جا منسوب شد. او از نسل مروان بن حکم و شیعی مذهب است و در بغداد رشد کرد و به فراگیری علم از علمای بزرگ عصر خود پرداخت. و از بزرگان ادب در شناخت تاریخ، أنساب، سیره و آثار، لغت و مغازی «مناقب و ثبات اوصاف جنگجویان» شد. وی نزد معزالدوله دیلمی، ابومحمد حسن مهلّبی،