تسطع علی الغرب، ص 205؛ تاریخ العلوم عند العرب، ص147؛ تاریخ مختصر الدول، ص 315؛ الأعلام، ج 7، ص 244؛تاریخ الفکری العربی، ص 401.

8. تاریخ ابن اثیر، ج 9، ص 44؛ الأعلام، ج 1،ص 187؛ یتیمة الدهر، ج 2، ص 261.

9. خطط مقریزی، ج 1، ص 258؛ تراث الاسلام، ج 3، ص 191؛تاریخ الادب الجغرافی، ج1، ص 234؛ الأعلام، ج 6، ص 204.

10. العبر، ج 4، ص 771 به بعد؛ تاریخ ابن اثیر، ج 8، ص 683 به بعد؛ وفیات الاعیان، ج 5، ص 175.

11. تاریخ ابن اثیر، ج 8، ص 673؛ همان، ج 9، ص 129، 145 و 156؛ العبر، ج 4، ص 833؛ النجوم الزاهره، ج 4، ص 198؛ البدایة و النهایه، ج 11، ص 323؛ العبر، ج 3، ص 38؛ الأعلام، ج 9، ص 28.

12. سیراعلام النبلاء، ج 16، ص 514؛ البدایة و النهایه، ج 11، ص 370.

سال 388ق = 998 م.(1)

رویدادها

دمشق:

* حکمرانی سردار جیش بن صمصامه بر دمشق پس از پیروزی در جنگ افامیا.

صقلیه:

* جعفر بن طالب پس از پدرش، حاکم صقلیه می شود.

اندلی:

* منصور بن ابی عامر، نیرویی نظامی تشکیل می دهد و با صدور حکمی، مردم را از جنگیدن اجباری معاف می کند.

ماوراءالنهر:

* عبدالملک بن نوح، ملقب به ابوالفوارس، بر برادرش ابوالحارث، منصور سامانی، حکمران ماوراءالنهر چیره شده، او را برکنار و نابینا می کند.

وقایع نظامی

انقلاب ها

*مفرّج بن دغفل بن حرّاج، حکمران رمله و بزرگِ قبیله طی اعلام استقلال می کند. برجوان، حاجب الحاکم بامرالله فاطمی، لشکری به فرماندهی جیش بن صمصامه، حکمران دمشق، به سوی رمله گسیل می دهد. جیش، مفرّج را شکست داده، او را اسیر کرده، نزد خلیفه فاطمی می فرستد، اما خلیفه او را می بخشد.

درگذشتگان

* حاتمی.

* خطّابی.

* شابشتی.

* صمصام الدوله.

حاتمی

ابوعلی، محمد بن حسن بن مظفر، معروف به حاتمی (منسوب به جدش حاتم) از سرآمدان ادب بود. او ادبیات را نزد عمر زاهد، معروف به غلام ثعلب فراگرفت و عده ای از ادیبان نیز در محضر او دانش آموختند. او به دربار سیف الدوله پیوست و مورد لطف وی قرار گرفت. در سال 350ق در بغداد با متنبّی دیدار و درباره معانی اشعارش با او گفت وگو کرد و پس از این مناظرات، رسالة الموضحة مشهور به رساله حاتمیه را نوشت و در آن از سرقت های ادبی متنبّی پرده داشت و عیوب اشعارش را آشکار ساخت.

کتاب های حلیة المحاضرة در ادب و تاریخ، سترالصناعه در شعر، الشراب، الحالی و العاطل در ادب و مختصر العربیة از جمله آثار اوست.(2)

خطابی

ابوسلیمان، احمد بن محمد بن ابراهیم بستی خطابی، از نوادگان زید برادر عمر بن خطاب بود. او در بُستِ افغانستان زاده شد و همان جا بالید. ابتدا به تجارت، سپس به فراگیری دانش روی آورد و به عراق و حجاز مسافرت و در خراسان و ماوراءالنهر، سیاحت کرد و در محضر دانشمندان این شهرها علم آموخت و در محضر قفّال، شاشی (چاچی) و دیگر دانشمندان عراق، فقه را فراگرفت. دانشمندان بزرگی چون حاکم نیشابوری و ابوحامد اسفرایینی از محضر او بهره بردند.

برخی مصادر، نامش را حمد و وفاتش را در سال 386ق ذکرکرده اند. کتاب غریب الحدیث، معالم السنن ( شرحی بر سنن ابی داوود)، شرح صحیح بخاری، اصلاح غلط المحدّثین و بیان اعجاز القرآن از جمله آثار اوست.

خطابی، در هفتاد سالگی در بست وفات کرد، امّا در تاریخ وفات وی اختلاف است.(3)

شابشتی

ابوالحسن، علی بن محمد شابشتی، از ندیمانی بود که بر ادبیات تسلط داشت. به دربار عزیز فاطمی حکمران مصر پیوست و عزیز فاطمی سرپرستی کتابخانه خود را بدو سپرد و او را به عنوان یار خلوت و ندیم برگزید. الدیارات که در آن از تمام دیرهای شام، عراق، ناحیه جزیره (شمال عراق) و مصر یاد شده است، الیسیر بعد العسیر، مراتب الفقهاء و دیوان اشعار، از جمله آثار اوست. صاحب کتاب معجم الادباء نام او را ابوعبدالله محمد بن اسحاق ذکر کرده است. او در سال 388ق در مصر درگذشت.(4)