سرقسطه:

* مؤتمن بن مقتدر بن هود، امیر سرقسطه می میرد و پسرش احمد دوم به جای او منصوب و مستعین دوم نامیده می شود.

بلنسیه:

* پس از درگذشت ابوبکر، محمد بن عبدالعزیز بن منصور، امیر بلنسیه، فرزندش ابوعمرو عثمان بن ابوبکر به جای وی می نشیند.

وقایع نظامی

کمک خواهی امیران مسلمان در اندلس از پادشاهان فرانسه

* آلفونسوی ششم قادر بن ذی النون را در دست یابی بر «بلنسیه» کمک می کند و سپاهی نیرومند به یاری او می فرستد و او بلنسیه را از دست عثمان بن ابی بکر خارج می سازد و دولت بنی ذی النون را پس از برافتادن در طلیطله در آن جا تشکیل می دهد.

استیلای ابن تاشفین بر سبته

* یوسف بن تاشفین پسرش معزّ را به «سبته» می فرستد و او بر آن دست می یابد و سپاهیانش را گردمی آورد تا از راه دریا به اندلس برود.

آمادگی فرانسه برای رویارویی با ابن تاشفین

* آلفونسوی ششم پس از استیلا برطلیطله، سرقسطه را و سانچو رامیرو، شهر طرطوشه را محاصره می کند. سپس هر دو دست از محاصره این دو شهر برمی دارند و پادشاهان فرانسه گردآمده، نیروی خود را که برخی از آنان نیز مزدور بودند، برای دیدار با ابن تاشفین، رهبر مرابطین و سردار آنان فراهم می آورند.

درگذشتگان

* ابن طباطبا(یحیی).

* امام الحرمین.* دامغانی.

* عثمان عامری.* عذری.

* قاضی نسوی.* محمد عامری.

ابن طباطبا

ابوالمعمّر، یحیی بن محمد بن قاسم بن محمد بن طباطبای علوی حسنی، نسب شناس، متکلم، از فضلای شیعه و از مردم بغداد بود. ابن حجر عسقلانی می گوید: «نسب شناسی علویان در زمان ابن طباطبا به او منتهی می شد.»(2)

امام الحرمین

ابوالمعالی، عبدالملک بن ابی محمد(عبدالله) بن یوسف بن محمد جوینی، ملقب به ضیاءالدین، با لقب امام الحرمین(از القاب رسمی) شهرت یافت. در روستای «جوین» نیشابور به دنیا آمد و نزد پدرش شیخ ابومحمد عبدالله جوینی (صاحب تصنیفاتی در اصول) دانش آموخت. به بغداد رفت و نزد علمای آن سامان درس خواند. سپس به مکه رفت و چهار سال در آن جا مجاور شد و از آن جا به مدینه رفت و به فتوا دادن و تدریس مشغول شد، به همین سبب امام الحرمین خوانده شد. آن گاه به نیشابور بازگشت و نظام الملک وزیر، در آن جا مدرسه نظامیه را برای او ساخت. بعدها به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه بغداد تدریس کرد. علمای بزرگ در حلقه درس او حاضر می شدند. جوینی دوباره به نیشابور بازگشت و منصب افتا و تدریس را به عهده گرفت.

العقیدة النظامیة فی الارکان الاسلامیة، الشامل الارشاد الی قواطع الادلة فی اصول الدین، البرهان فی اصول الفقه، نهایة المطلب فی درایة المذهب و... از تصنیفات او است وی در 59 سالگی درگذشت.(3)

دامغانی

ابوعبدالله محمد بن علی بن محمد بن حسین بن عبدالملک دامغانی، پیشوای حنفیان و قاضی القضاة بغداد بود. در دامغان، ناحیه ای میان ری و نیشابور به دنیا آمد و به آن جا منسوب است. در دامغان و سپس در سال 418ق در بغداد دانش آموخت و در سال 447ق در آن جا به قضا پرداخت و روزگاری طولانی زیست و آوازه اش همه جا پیچید. ذهبی درباره او می گوید: «در موقعیت و عظمت، همانند قاضی ابویوسف بود.»

ابن عماد حنبلی درباره دامغانی چنین آورده است: بسیار خردمند، فروتن، سخنور، و بسیار عابد بود.

خلیفه القائم بامرالله او را گرامی می داشت و سلطان طغرل بیگ او را بزرگ می شمرد. سی سال به نیکوترین وجه داوری کرد و در سن بیش از هشتاد سالگی درگذشت و او را در محل دفن ابوحنیفه در بغداد به خاک سپردند.(4)

عثمان عامری

ابوعمرو، عثمان بن محمد بن عبدالعزیز بن منصور بن ابی عامر، واپسین پادشاه دولت عامری در اندلس بود. پس از مرگ پدرش در سال 478ق در بلنسیه، مرکز حکومت عامریان با او بیعت شد. در آن زمان دولت عامریان دچار ناتوانی شده بود، از این رو قادر بن یحیی