الدین را بر آن می گمارد. سپس به انطاکیه می رود و سردار یاغی سیانِ ترک را بر آن می گمارد و به بغداد بازمی گردد.

دولت سلجوقیان روم

* ملک شاه، پس از کشتن سلیمان بن قتلمش سرپرستی پسرش قلیچ ارسلانِ کم سن و سال را برعهده گرفت و چون بزرگ شد در سال 484ق او را به جای پدرش به امارات سلجوقیان روم گماشت.

* کشته شدن سلیمان بن قتلمش میان سلجوقیان اختلاف می اندازد و سلجوقیان روم از گناه سلجوقیان ایران و عراق و شام نمی گذرند. گویا سرنوشت این نیست که سلجوقیان برابر خطر صلیبیان متحد، با هم متحد شوند و این از خوش اقبالی صلیبیان است.

مرابطون:

* یوسف بن تاشفین پس از نبرد زلاقه، خود را امیرالمسلمین می خواند و به مراکش بازمی گردد و برادرش ابوبکر لمتونی را برای جنگ با فرانسویان می گمارد.

بغداد: آشوب مذهبی

* آشوب مذهبی میان شیعه و سنّی در بغداد ادامه دارد.

بلایای طبیعی

* زلزله های هولناکی در عراق، ناحیه جزیره و شام که بسیاری از شهرها را ویران کرد.

وقایع نظامی

جنگ میان سلجوقیان شام و سلجوقیان روم

* تاج الدوله تتش، پادشاه شام، روانه حلب می شود تا آن را از سلیمان بن قتلمش باز پس گیرد و نزدیک حلب که به عین سلیم مشهور است میان آن جنگی درمی گیرد.

* سلیمان بن قتلمش پسری کوچک به نام داوود و ملقّب به قلیچ ارسلان اول را به جای خود می نشاند. در پی این جانشینی و در سال های 1086- 1092م. آناتولی فاقد حاکمی نیرومند از سلجوقیان می شود.

جنگ میان مرابطین و پادشاهان فرانسه

* جنگ زلاقه: یوسف بن تاشفین از دریا می گذرد و به اندلس می آید و در مکانی به نام زلاقه (نزدیک شهر بطلیوس) با آلفونسوی ششممی جنگند. در این جنگ، امیران غرناطه، اشبیلیه، قرطبه و دیگران شرکت کردند. این جنگ در دوازدهم رجب 479ق(23 اکتبر سال 1086م) رخ داد و با شکست آلفونسو و کشته شدن بسیاری از سپاهیانش به پایان رسید. مسلمانان در این جنگ قهرمانی های کم نظیری از خود نشان دادند.

درگذشتگان

* ابن فضال قیروانی.* ابن منقذ(علی).* اسماء صلیحی.* جعبر قشیری.

ابن فضال قیروانی

علی بن فضال بن علی بن غالب تمیمی مجاشعی قیروانی، در قیروان به دنیا آمد و به عراق رفت و سرزمین های بسیاری را درنوردید تا به غزنه رسید و به نیشابور رفت و در آن جا ماند. همان جا بود که با امام الحرمین جوینی(م 478ق) دیدار کرد. سپس به عراق بازگشت و در بغداد سکونت گزید. نحو، لغت، تفسیر و تاریخ را خواند و در این علوم مهارت یافت. شاعری نیکوسرا بود. از شعر او درباره از بین رفتن دوستی میان مردم است که می گوید:

«چه بسا دوستانی که آن ها را زره پنداشتم ـ و پندارم درست بود ـ ولی برای دشمنی ]با من[.

در اندیشه من آن ها تیری بودند که به هدف خوردند؛ و اندیشه ام درست بود، ولی دل مرا آماج قرار داده بودند.

گفتند: دل های ما صاف و خالص شده است؛ آری! راست می گفتند، ولی از دوستی من (در دل ایشان دوستی من نیست).»

الفصول فی معرفة الاصول، مقدمة فی النحو، شرح معانی الحروف، معارف الأدب، اکسیر الذهب فی معرفة أئمّة الأدب، کتابی درباره عروض، الدول فی التاریخ و... از آثار اوست.(2)

ابن منقذ (علی)

ابوالحسن، علی بن مقلد بن نصر بن منقذ کنانی ملقب به سدید الملک، فرمانروای قلعه شیرز (نزدیک شهر حماة سوریه) دلاور، قوّی النفس و بزرگوار بود. وی نخستین کسی از بنی منقذ بود که بر قلعه شیرز فرمانروایی کرد و کنار قلعه، نزدیک پل معروف به پل بنی منقذ سکونت داشت.این قلعه در دست رومیان بود. وی با آنان جنگید و در سال 470ق به آنان امان داد و قلعه را گرفت. این قلعه هم چنان در دست او و پسرانش بود تا این که در سال 552ق زلزله آن را ویران کرد و همه بنی منقذ و ساکنان آن قلعه زیر آوار مانده و هلاک شدند و این منطقه بدون فرمانروا ماند. سپس امیر نورالدین شهید، محمود بن زنگی امیر «شام» آمد و آن را گرفت.

ابن منقذ شاعر بود و دیوانی دارد. از جمله اشعار اوست:

«وقتی نعمت ها و بخشش های گذشته تو به خودم را به یاد