حلوان)، شاعر دربار دو خلیفه عباسی، مستظهر و مسترشد بود. به مدح سیف الدوله، ابوالحسن بن صدقه، حاکم حله پرداخت. از اشعار او در نسیب، شعر زیر است:

«چه بسا به میان باریکی که به عنان اسب می مانست، عشق ورزیدم و توجّهش را جلب کردم. آن گاه که زنان ملامتگر مرا در عشق به او سرزنش کردند، آنان را به خشم آوردم و او را خشنود کردم. هرگاه پلک ها (چشمانم) را از اشک ریختن باز می دارم، گویا آن را به اشک ریختن تشویق کرده ام. اگر از دریاها برای چشمانم کمک بخواهم تا سرشک بارند، آنها را به پایان می رسانم. اگر غیر از گذشت و فراموشی تو برای نفس دارویی سراغ داشتم، به درمان آن می پرداختم».

همچنین درباره دختر جوانی که گیسوانی بلند داشت و تا قدم هایش می رسید، سروده است:

«گیسوبلندی که دلربا بود و گیسوانش تا قدم هایش می رسید. گیسوان او از راه رفتنش شگفتزده شد؛ ازاین رو هنگام راه رفتن بوسه بر قدم هایش می زد». 12

پی نوشت ها:

[1] سه شنبه اول محرم 520ق / 26 ژانویه 1126م؛ شنبه 16 ذی الحجه 520ق / اول ژانویه 1127م.

[2] فروخ، تاریخ الادب العربی، ج5، ص127. برگرفته از: مجمل تاریخ الادب الاندلسی، ص175.

[3] قضاه الاندلس، ص98؛ بغیه الملتمس، ص40؛ شذرات الذهب، ج4، ص62؛ العبر، ج4، ص47؛ الاعلام، ج6، ص210.

[4] شذرات الذهب، ج4، ص61؛ العبر، ج4، ص47؛ الاعلام، ج4، ص103.

[5] الخریدة (بخش مصر)، ج1، ص121؛ الاعلام، ج7، ص248؛ فروخ، تاریخ الادب العربی، ج3، ص259.

[6] قلائدالعقیان، ص114؛ المغرب فی حلی المغرب، ج2، ص417؛ بغیه الملتمس، ص42؛ فروخ، تاریخ الادب العربی، ج5، ص128.

[7] الاعلان بالتوبیح لمن ذم التاریخ، ج4، ص260؛ معجم البلدان، ذیل «اثارب»؛ اعلام النبلاء، ج4، ص222؛ الاعلام، ج2، ص304.

[8] زبده الحلب، ج2، صص227 235؛ النجوم الزاهره، ج5، ص230؛ تاریخ ابن اثیر، ج10، 633؛ العبر، ج4، ص46؛ وفیات الاعیان، ج1، ص242؛ البدایة و النهایه، ج12، ص145؛ ابن القلانسی، ص214؛ دایره المعارف الاسلامیه، ج4، ص117.

[9] وفیات الاعیان، ج4، ص262؛ النجوم الزاهره، ج5، ص231؛ نفح الطیب، ج2، صص290 و 292؛ شذرات الذهب، ج4، ص62؛ العبر، ج4، ص48؛ دایره المعارف الاسلامیه، ج1، ص207؛ تراجم اسلامیه، ص289؛ تاریخ الفکرالاندلسی، ص174؛ الاعلام، ج7، ص359.

[10] تاریخ ابن اثیر، ج10، ص640؛ الاعلام، ج1، ص208؛ فروخ، تاریخ الادب العربی، ج 3، ص 260؛ معجم الادباء، ج 12، ص 26؛ الخریدة (بخش عراق)، ج 2، ص 15 ـ 23.

[11] العبر، ج4، ص45؛ شذرات الذهب، ج4، ص60؛ وفیات الاعیان، ج1، ص17؛ النجوم الزاهره، ج5، ص230؛ البدایة و النهایه، ج12، ص196؛ تاریخ ابن اثیر، ج10، ص640؛ الاعلام، ج1، ص208.

[12] الخریدة (بخش عراق)، ج2، ص195 ـ 218؛ فروخ، تاریخ الادب العربی، ج3، ص237.

رویدادهای تاریخ اسلام از 521 ـ 530ق

521 ق / 1127 ـ 1128م1

رویدادها

دولت اتابکان و انتقال عمادالدین از موصل به حلب. عمادالدین پس از آنکه به جانشینی برادرش، عزالدین مسعود، حکومت موصل را به دست گرفت، نصرالدین جقر را به نیابت از خود بر موصل گمارد و خود روانه حلب شد و در راه حلب، جزیره ابن عمر و شهرهای اربل، رحبه، سنجار و حران را تصرف کرد و حکومت حلب را به موصل پیوند داد.

دولت خوارزم: درگذشت قطب الدین محمدبن انوشتکین و جانشینی پسرش اتسز. دولت خوارزمیان در خاندان محمود ادامه یافت تا آنکه در روزگار آخرین پادشاه، جلال الدین منکبرنی بن علاءالدین محمد تکش در سال 628ق به هنگام سلطه مغولان، به پایان خود رسید.

ترورهای باطنیان: معین الملک، ابونصر احمدبن فضل، وزیر سلطان سنجربن ملک شاه، سلطان خراسان، به دست باطنیان ترور شد. او سلطان را به کشتن باطنیان تشویق می کرد. سلطان سنجر در صدد انتقام برآمد و به قلعه الموت، مقر باطنیان حمله برد و بسیاری از آنان را از دم تیغ گذراند.

درگذشتگان

بطلیوسی (ابومحمد)؛

قلانسی (ابوالعزّ).

بطلیوسی (ابومحمد)

ابومحمد، عبداللّه بن محمدبن سید (گرگ) بطلیوسی، اصل اش از بطلیوس (شهری در اندلس) است. وی محدث، فقیه، لغوی، ادیب، مورخ، شاعر و در همه این علوم برجسته بود. مدتی از راه شعر به کسب درآمد پرداخت. کتاب های بسیاری تألیف کرده است؛ ازجمله: الاقتضاب در شرح ادب الکاتب ابن قتیبه دینوری، الانصاف در بیان سبب اختلاف ائمه فقه، شرح دیوان سقط الزند معری، شرح دیوان المتنبی، الانتصار ممن عدل عن الاستبصار که رساله کوچکی در رد ابن عربی در شماری از گونه های شعر، لغت، نحو و فلسفه است و شرح الموطأ در فقه مالکی. از اشعار حکمی او شعر زیر است:

«دانشمند پس از مرگ نیز زنده و جاوید است؛ هرچند اعضا و جوارح او در خاک پوسیده باشد، و نادان مرده است؛ هرچند بر