فلانیم. تو، ما را راندی و خود پادشاهی کردی. بانگ و فریاد برخاست. غلامان آمدند و آن دو مرد را کشتند. (3)

پی نوشت ها:

[1] چهارشنبه اول محرم 509ق / 26 مه 1115م؛ شنبه 3 شعبان 509ق / اول ژانویه 1116م.

[2] وفیات الاعیان، ج4، ص453؛ الوافی بالوفیات، ج1، ص130؛ النجوم الزاهره، ج5، ص210؛ شذرات الذهب، ج4، ص24؛ فروخ، تاریخ الادب العربی، ج3، ص222؛ الاعلام، ج7، ص248؛ زیدان، تاریخ آداب اللغه العربیه، ج3، ص27؛ کشف الظنون، صص1069 و 1291؛ دایرة المعارف الاسلامیه، ج1، ص406.

[3] وفیات الاعیان، ج6، ص211؛ تاریخ ابن اثیر، ج10، ص512؛ النجوم الزاهره، ج5، ص211؛ البدایه و النهایه، ج12، ص179؛ البیان المغرب، ج1، ص305؛ شذرات الذهب، ج4، ص26؛ الاعلام، ج9، ص168؛ معجم الاطبا، ص510.

510 ق / 1116 ـ 1117م(1)

رویدادها

کمک خواهی مردم حلب از نجم الدین ایلغازی: لؤلؤ خادم که پس از کشتن امیر آلب ارسلان، پسر امیر رضوان بن تتش سلجوقی، دولت حلب را قبضه کرد و خودکامگی و استبداد نمود، به دست برخی دست اندرکارانش به قتل رسید و پس از او یاروق تاش ارمنی زمام حکومت را در دست گرفت.

یاروق تاش با روژه، امیر انطاکیه پیمان صلحی بست که به موجب آن، قلعه «القبه» به او واگذار شد و حق گرفتن مالیات از کاروان حاجیانی که راه حلب و حجاز را طی می کردند، به وی داده شد.

مردم حلب از تصرفات خودسرانه یاروق به ستوه آمدند و از امیر نجم الدین ایلغازی ارتقی، امیر ماردین، درخواست کردند خطر صلیبیان را از آنان و از شهر دفع کند.

حکومت سلاجقه روم: وفات ملک شاه اول پسر قلیچ ارسلان و جانشینی پسرش رکن الدین مسعود اول به جای او.

ترورهای باطنیان: یکی از باطنیان در بغداد در خانه سلطان محمدبن ملک شاه، امیر احمد یل بن ابراهیم وهسوذان، امیر مراغه را ترور کرد.

وقایع نظامی

صلیبیان و نبرد بر سر شهرها:

صور: بالدوین اول، پادشاه بیت المقدس تلاش کرد صور را که مسلمانان در سال 507ق تصرف کرده بودند، باز گرداند؛ ولی این تلاش راه به جایی نبرد؛ پس در جنوب صور قلعه ای ساخت.

رفنیه: طغتکین، حاکم دمشق، شهر رفنیه را از صلیبیان باز پس گرفت.

بزاعه: ضعف قدرت در حلب باعث شد صلیبیان از فرصت استفاده کنند و به فرماندهی روژه دو سالرنو، امیر انطاکیه بر بزاعه چیره شوند و حلب را به محاصره خود درآورند.

درگذشتگان

ابن مکنسه اسکندری؛

ابن میمون کوفی؛

ابوالحسن بن الحاج؛

برسق بن برسق؛

بغوی فراء؛

سمعانی (محمد)؛

کلوازانی؛

منصوربن مسلم.

ابن مکنسه اسکندری

ابوطاهر، اسماعیل بن محمد از اهالی اسکندریه و به آن شهر منسوب و به ابن مکنسه معروف است. شاعری است که شعر بسیار می گفت و همه نوع شعر می سرود و تکلّف در شعرش کمتر دیده می شد. از اشعار اوست:

«ای که آب خوش زندگانی با چهره او صفا یافته است؛ چه زندگانی ها که با صفای او تیره کرده ام. بسا ساغری دیدم که با دهان و آب گوارای آن و دندان درخشان محبوب لبخند می زد. باده با آب دهان محبوب آمیخت، ملایم و لطیف شد؛ همان طور که خوی او با آن آمیخته و پس از نافرمانی و سرکشی رام شد. پیوسته آب دهان او را می مکیدم و او از اینکه باده را همتای او کرده ام، به خشم آمد و آب دهان خود را فرو داد».

ابن مکنسه به شوخ طبعی و بذله گویی بسیارگرایش داشت. پیوسته بینوایی خویش و تهی بودن خانه اش از خوراکی که به میدان تاخت و تاز موشان تبدیل شده بود را به تصویر می کشد. در توصیف خانه کوچک و تنگش و زندگی بدی که در آن سپری کرده است، می گوید:

«خانه ای دارم که گویا بیت شعری است از یک قصید2 سست ابن حجاج. حشرات و سوسک ها امان از من برده اند؛ من در این خانه موشی می مانم در مستراح. اگر باد زیر جامه در این خانه وزیدن گیرد، پس بر ریش و بینی سلام کند. جایگاهی است که خورشید در آن طلوع نمی کند، و من از زمانی که در این خانه سکنی گزیده ام، در کسوف بوده ام ...». 3