بدين جهت است که آيات و روايات بسياري، ضمن اشاره به اهميت علم فقه، مسلمانان را به فراگيري و تحقيق نسبت به آن ترغيب و تشويق مي‌نمايد.

در قرآن کريم مي‌خوانيم: شايسته نيست مؤمنان همگي (به سوي ميدان جهاد) کوچ کنند، چرا از هر گروهي جمعيتي براي فراگيري فقه و دانستن مسائل ديني به ديگر شهرها مسافرت نمي‌کنند؟(وَ مَا کَانَ المُؤمِنُونَ لِيَنفِرُوا کافَّةً فَلَو لا نَفَرَ مِن کُلَِّ فِرقَةٍ مِّنهُم طَائِفَةٌ لِيتَفَقَّهُوا فِي الدَّينِ)[1].

پيامبر اعظم(صلي الله عليه وآله) نيز فرموده است: آموزش مسائل فقهي از بهترين عبادات است. (أَفضَلُ العِبادَةِ الفِقهُ).[2]

هم‌چنين فرموده است: آن‌گاه که خداوند خير بنده‌اي را بخواهد، به او توفيق کسب دانش فقه و فهم مسائل ديني عطا مي‌فرمايد. «إِذا أَرادَ اللهُ بِعَبدٍ خَيرًا، فَقَّهَهُ فِي الدَّينِ».[3]

فقه شيعه، به مثابه ميراثي پُرمايه

در اين ميان، فقه شيعه که مي‌توان آن‌را فقه اهل بيت(عليهم السلام) ناميد، ميراثي است ژرف و گران‌قدر، عظيم و انسان ساز، فقهي که ساختار، بنياد و هدف آن، برپايي عدالت فردي و اجتماعي، به رهبري و ولايت پاک‌ترين راهبران است.

مکتب فقهي شيعه را امتيازها و برجستگي‌هاي فراواني است، منبع علوم و معارف آن گستره‌اي وسيع دارد، بيش از دو قرن گفتار و سيره امامان معصوم(عليهم السلام) رهنمودها و راهبردهاي آنان در مقاطع گوناگون، و پاسخگويي به مسائل و حوادث نوپيدا در اعصار و امصار، متمايز و گاه متضاد، ذخيره‌اي سترگ و آموزه‌هايي استوار و متقن را فرا راه بشر نهاد، تعاليمي که در هر دوره و جامعه اي، راهبر و راهگشا است.

[1] . سور ه توبه 9: 122.

[2] . شيخ صدوق، الخصال(2 ـ 1): 30، ح104.

[3] . شيخ مفيد، الأمالي 1: 158، (المجلس التاسع عشر)، ح9.