در مکتب شيعه بيش از دو قرن، وحي توسط خاندان عصمت و طهارت، تفسير علمي و عملي شد، آن‌گاه که سر سلسله حکومت امويان (خليفه دوم) جمع و نقل احاديث نبوي را منع مي‌کرد، اميرالمؤمنين(عليه السلام) به جمع احاديث پيامبر(صلي الله عليه وآله) مي‌پرداخت و اصحاب و يارانش را نيز به اين امر مهم فرا مي‌خواند.

ابن عباس شاگرد آن حضرت، نظرات استاد و مولاي خويش را در تفسير وحي، به مردم مي‌آموخت و عمّار و ابوذر در کوچه و خيابان، ديدگاه‌هاي اهل بيت(عليهم السلام) را تبليغ مي‌نمودند و هنگامي که خلفا و دست‌اندرکاران حکومت براي ساماندهي جامعه و تنظيم قوانين و مقرّرات به قياس و استحسان روي آوردند، دانشگاه صادقين(عليهما السلام) صدها عالم فقيه، متکلّم و متخصّص در علوم آن روز را تحويل جامعه داد، اين مهم را امامان معصوم(عليهم السلام) در سخت‌ترين دوران پي گرفتند و به قيمت استقبال از رنج‌ها، زندان‌ها و به مَسلخ رفتن ها، معارف انسان ساز و فقه تشيّع را عرضه داشتند و انديشه حاکم را نقد و ردّ کردند.

اين حرکت پس از غيبت آخرين امام معصوم(عليه السلام) با دست مايه‌اي عظيم، توسط شاگردان عسکريين(عليهما السلام) پي‌گيري شد و با بهره‌گيري از «اصول اربعمأة» و ديگر آموزه‌هاي اهل بيت، کتاب‌ها تأليف شد و عالماني متعهد پرورش يافتند.

ضرورت بررسي احکام و حقوق کودک در فقه

هر چند فقه شيعه از سابقه‌اي به قدمت ظهور شريعت اسلام، برخوردار است و در اين مدّت بسياري از فقها و صاحب‌نظران در موضوعات مختلفِ آن تحقيق نموده و نظريات خود را که بر گرفته از ادلّه اربعه، به‌ويژه قرآن و روايات است، در قالب کتاب، رساله، مقاله و فتوا ارائه نموده‌اند، و با اطمينان مي‌توان ادّعا نمود در اين دوران طولاني، ذهن تيزبين فقيهان مسائل پيچيده فقهي را با کندوکاو وصف ناپذيري حلاّجي نموده و گره‌هاي بسياري را با انگشتِ تحقيق و تدبّر، از زندگي بشر باز نموده‌اند، ليکن نمي‌توان پذيرفت تحقيقات انجام شده کافي است، بلکه به دليل گستردگي دامنه فقه (که امور مختلف زندگي بشر در تمام دوران عمر از تولّد تا وفات و از دنيا تا آخرت را