نگهداري خويشتن از عذاب الهي، به ترک معاصي و عدم تسليم در برابر شهوات سرکش است و حفظ و نگهداري فرزندان و خانواده، به تعليم و تربيت و فراهم ساختن محيطي پاک و خالي از هرگونه آلودگي تحقّق مي‌يابد.

امام زين العابدين(عليه السلام)، سعادت و شقاوت فرزندان را با تربيت آن‌ها مرتبط و والدين را در اين خصوص داراي مسئوليت خطير مي‌داند و مي‌فرمايد: «وَ أَمَّا حَقُّ وَلَدِکَ فَتَعلَمُ أَنَّهُ مِنکَ وَ مُضَافٌ إِلَيکَ فِي عاجِلِ الدُّنيَا بِخَيرِهِ وَ شَرَّهِ وَ أَنَّکَ مَسئُولٌ عَمّا وَلَّيتَهُ مِن حُسنِ الأَدَبِ وَ الدَّلالَةِ عَلي رَبَّهِ».[1]

بدون شک، آگاهي از حقوق کودک، والدين اطفال و ديگر سرپرستان و مسئولان (مانند قيَّم، مربّي، معلّم) را در عمل به وظيفه خويش ياري خواهد نمود.

از سوي ديگر، جامعه پيشرفته بر پايه سازندگي و بر اساسِ عدالت، آزادي و شناخت واقعي حقوق انسان بنيان نهاده مي‌شود و اوّلين عامل توفيق و توسعه در جامعه متمدّن و با فرهنگ، تربيت و پرورش نونهالاني است که سازندگان واقعي فرداي آن جامعه مي‌باشند، و بي توجّهي به سرنوشت و حقوق آنان، مي‌تواند آينده جامعه را با خطراتي جدّي روبرو سازد.

هر چند بسياري از کودکان جامعه‌ي امروز از مزاياي زندگي مادّي برخوردارند، امّا طيف عظيمي از سرپرستان همين کودکان، در جهت تربيت ديني آنان، به وظيفه خود آن‌گونه که بايسته و شايسته است، عمل نمي‌کنند. اين دسته از کودکان از گام نهادن در راه سعادت که اساس آن بر پايه‌ي دين و دينداري بنا نهاده شده، محروم مي‌باشند، و در حقيقت بزرگترين حق معنوي آنان تضييع مي‌گردد. ولي دردناک‌تر از آن، وضعيت کودکاني است که حقوق مادّي و معنوي آنان، هر دو ناديده گرفته مي‌شود. در جامعه امروز کم نيستند کودکاني که از سحرگاهان تا پاسي از شب به خاطر پول، همانند برده، تن به کار اجباري مي‌دهند تا از گرسنگي نميرند، آنان که از بامدادان تا غروب آفتاب در لجن‌زارها و انبارهاي زباله و مناطق فقيرنشين، گرانبهاترين اوقات خود را تلف مي‌نمايند و وسيله‌اي براي سرگرمي ندارند. و نيز اطفالي که به شکل‌هاي مختلف توسط

[1] . تحف العقول: 263، ح23.