مسئوليت خطير نسبت به کودکان

چگونه بشر مي‌تواند ادّعاي تمدّن و عدالت خواهي داشته باشد، در حالي که زيباترين و معصوم‌ترين مخلوق عالم رها مي‌گردد، آزار و اذيت مي‌شود، دزديده و فروخته مي‌شود و مورد بهره‌کشي‌هاي غيرانساني قرار مي‌گيرد؟!

باندهاي مافياي تجارتِ کودکان، بعضي از مواقع بدون هيچ مانعي به فعاليت مجرمانه خود ادامه مي‌دهند... با وجود اين، اطفالي که حتّي سر شکايت هم ندارند، به اشکي آرام مي‌گيرند و به ناپناهي پناه مي‌يابند، در اين موقعيت چه بايد کرد؟

آيا ما بزرگسالان ـ هر کس به سهم خود ـ در مقابل کودکان مسئوليت نداريم؟

بي‌گمان نمي‌توان دست روي دست گذاشت و شاهد تضييع حقوق کودکان، و تماشاگر جدايي فوج فوج جوانان و نوجوانان مسلمان از فرهنگ خود شد و تنها با نگاشتن چند کتاب تخصّصي براي گروه خاص و در سطح فهم آنان، کار را تمام شده تلقّي کرد، و از کنار گروه عظيمي که تشنه دانايي و فهم دقيق مسائل و برنامه ريزي روشن براي زندگي خود و تربيت فرزندانشان مي‌باشند، گذشت, و نيازهاي آنان را ناديده انگاشت تا راهزنانِ دين و فرهنگ، آنان را از راه به در برند و زماني سر از لاک خود در آورند که بيغوله بانان، بر همه جا دست انداخته و ديگر کار تمام شده باشد.

امروز، هم دنيا مي‌خواهد بفهمد که ما چه مي‌گوييم، و هم مسلمانان که در جاي جاي دارالاسلام زندگي مي‌کنند، مي‌خواهند وظايف خود، به‌ويژه مسئوليت خويش در قبال فرزندان و حقوق آن‌ها را بدانند.

و از طرفي، آموزه‌هاي شريعت و دانش فقه گسترده و عميق است، نه ما، که اگر ده‌ها گروه بسان ما دست به‌کار شوند، نمي‌توانند تمامي مسائل آن‌را چنان‌که بايد، بکاوند و حق مطلب را اداء کنند.

بنابراين، نياز مردم و جامعه مي‌طلبد که در موضوعات مختلف فقه از جمله کودکان، تحقيقِ جامع و گسترده و روزآمد صورت پذيرد.