مساوي بتواند استعداد، قضاوت فردي، درک مسئوليت اخلاقي و اجتماعي خود را پرورش

دهد و فردي مفيد براي جامعه شود. در امر آموزش و رهبري کودک، مصالح کودک بايد راهنماي مسئولين امر باشد، چنين مسئوليتي در درجه اوّل به عهده‌ي والدين است».

هم‌چنين ماده 28 کنوانسيون در اين‌باره مي‌گويد: «1ـ کشورهاي عضو، حق کودک را براي برخورداري از آموزش و پرورش به رسميت مي‌شناسند و براي دستيابي تدريجي به اين حق و بر اساس ايجاد فرصت‌هاي مساوي، اقدامات زير را معمول خواهند داشت:

الف: اجباري و رايگان کردن تحصيل ابتدايي براي همگان.

ب: تشويق ايجاد و گسترش انواع مختلف آموزش متوسطه، از جمله، آموزش حرفه اي، در دسترس قرار دادن اين‌گونه آموزش‌ها براي تمام کودکان و اتخاذ اقدامات لازم از قبيل ارائه آموزش و پرورش رايگان و دادن کمک‌هاي مالي در صورت نياز.

ج: در دسترس قرار دادن آموزش عالي براي همگان بر اساس توانايي‌ها و از هر طريق مناسب و... ».

چنان‌که ملاحظه مي‌شود، نويسندگان اعلاميه و کنوانسيون حقوق کودک، هدف از آموزش کودکان را پرورش استعدادها، پرورش قوّه قضاوت، پرورش حسّ مسئوليت اخلاقي و اجتماعي و بار آوردن طفل به عنوان يک عنصر مفيد براي جامعه، آن هم در تحت شرايط مساوي با ديگران، مي‌دانند.

اسلام عزيز از قرن‌ها قبل به اين مسأله توجّه نموده که افراد بشر، همه داراي يک نوع استعداد نيستند، چنان‌که امام صادق(عليه السلام) مي‌فرمايد: مردم معدن‌هايي هستند، همچون معادن طلا و نقره. «اَلنّاسُ مَعادِنُ کَمَعادِنِ الذَّهَبِ وَالفِضَّةِ».[1]

معلوم است کشف معدن و بهره‌برداري از آن، کار معدن شناس است، خانواده‌ها و مراکز تعليم و تربيتي از ديدگاه اسلام در حکم معدن شناساني هستند که بايد کاشف و به ثمر رساننده استعدادها باشند.

بي‌گمان، بهترين خدمتي که ممکن است پدر و مادر به فرزند خود کنند، کشف معدن وجود اوست که با تربيت صحيح و آموزش وي در زمينه‌هاي مختلف امکان‌پذير خواهد شد.

[1] . الکافي177:8، ح197، من لا يحضره الفقيه380:4، ح5821.