حسین ـ شعرانی (م 260 هـ )

حسین بن اسحاق شعرانی.

از حکما و اطبّای عراق بود و به جهت تسلطی که به زبان یونانی و عربی داشت، کتاب های حکما و دانشمندان یونانی را به عربی ترجمه می کرد. او به سال 260 هـ درگذشت.1 از جزئیات زندگی وی اطلاعی در دست نیست. کتاب المسائل المشهوره اثر اوست.2

پی نوشت ها

[1] ـ الکامل فی التاریخ 7/274 .
[2] ــ شذرات الذهب 2/141.*

دیگر منابع: معجم المؤلفین 3/314.

حسین ـ صحاف (در عصر امام کاظم(علیه السلام))

حسین بن نُعیم صحّاف کوفی أسدی.

از موالی قبیله بنی أسد بود1 و از اصحاب امام صادق(علیه السلام) به شمار می رفت2 و به همراه دو برادر خود، علی و محمد، از آن امام روایت نقل کرده است.3 به علاوه، از امام کاظم(علیه السلام) و علی بن یقطین نیز روایت نقل کرده است. روایتگرانی چون محمد بن سنان، حماد بن عثمان4 و ابن ابی عمیر5 از او روایت نقل کرده اند. وی روایتگری امامی، ثقه و مورد اعتماد6 و متکلمی ماهر بود و صاحب کتابی است که گروهی آن را نقل کرده اند.7

پی نوشت ها

[1] ـ رجال النجاشی 1/164.
[2] ــ رجال الطوسی 169.
[3] ــ خلاصة الاقوال 51.
[4] ــ جامع الرواة 1/258.
[5] ــ الفهرست (طوسی) 56.
[6] ــ رجال ابن داود 127.
[7] ــ رجال النجاشی 1/164.*

دیگر منابع: منهج المقال 118 معجم رجال الحدیث 6/108 احسن التراجم 1/187 حاوی الاقوال 1/314 قاموس الرجال 3/553 منتهی المقال 3/83 الوجیزه 38 معالم العلماء 39.

حسین ـ عامری (در عصر امام کاظم(علیه السلام))

حسین بن عثمان بن شریک بن عدی عامری کلابی وحیدی.

در منابع روایی شیعه گویا سه تن با این نام وجود دارند که دو نفر دیگر حسین بن عثمان رؤاسی و حسین بن عثمان احمسی کوفی بجلی هستند، هر چند که احتمال اتحاد رؤاسی1 و یا هر دوی اینان با عامری وجود دارد. به گفته نجاشی و شیخ طوسی، وی از شاگردان و راویان امام صادق و امام کاظم(علیهما السلام) بود2 و چنین فردی امام رضا(علیه السلام)را هم دیده است.3 او همچنین از ابوایوب خزاز، سماعة بن مهران، عبدالله بن مسکان،4 محمد بن فضیل، یحیی بن حلبی،5 عبدالرحمان بن حجاج، اسماعیل بن جابر، عمرو بن ابی نصر،6 اسحاق بن عمار، ابوعمر و طبیب روایت کرده است.7 محمد بن ابی عمیر،8 ابوعبدالله محمد بن خالد برقی، حسن بن علی بن فضال،9 علی بن حکم، فضالة بن ایوب10 و ایوب بن نوح در شمار راویان حسین بن عثمان هستند.11 نجاشی ضمن توثیق وی می گوید: او کتابی داشته که ابن ابی عمیر گزارشگر آن است.12 تألیف او با عنوان اصل در ضمن مجموعه اصول الستة عشر از سوی انتشارات شبستری قم منتشر شده است که به روایت هارون بن موسی تلعکبری از ابوالعباس احمد بن محمد سعید همدانی می باشد. همان گونه که اشاره شد از مجموع اساتید و راویان، اتحاد هر سه تن بسیار محتمل و قریب به واقع است.

پی نوشت ها

[1] ـ تنقیح المقال 335.
[2] ــ رجال النجاشی 1/163 رجال الطوسی 169.
[3] ــ المحاسن 1/624.
[4] ــ الکافی 1/220 و 545 و 3/210.
[5] ــ بصائر الدرجات 30 و 42.
[6] ــ الاستبصار 1/80، 235 و 300.
[7] ــ تهذیب الاحکام 3/234 و 262.
[8] ــ الخصال 87.
[9] ــ بصائر الدرجات 30 و 42.
[10] ــ الاستبصار 1/197 و 320 الکافی 1/220 و 545 و 3/210.
[11] ــ تهذیب الاحکام 2/137.
[12] ــ رجال النجاشی 1/163.*

دیگر منابع: اختیار معرفة الرجال 1/204 و 505 کامل الزیارات 110 الفهرست (طوسی) 107 لسان المیزان 2/298 معالم العلماء 38 رجال ابن داود 125 اعیان الشیعه 6/89 الذریعه 6/324 معجم رجال الحدیث 6/28.

حسین ـ عبدی (در عصر امام صادق(علیه السلام))

ابوعبدالله حسین بن حماد بن میمون عبدی کوفی ظاهری طائی.

اهل کوفه1 و از اصحاب امام باقر2 و امام صادق(علیهما السلام)3 بود و از امام باقر4 و امام صادق(علیهما السلام)روایت نقل می کرد. او همچنین از افرادی چون اسحاق بن عمار روایت نقل می کرد.5 افرادی چون داود بن حصین و ابراهیم بن مهزم از وی روایت نقل می کردند.6 عبدی از راویان امامی مذهب بوده است.7 او دارای کتاب الحدیث می باشد.8

پی نوشت ها

[1] ـ رجال النجاشی 1/166. 2 ـ رجال الطوسی 115. 3 ـ رجال البرقی 26. 4 ـ لسان المیزان 2/279.
[5] ــ معجم رجال الحدیث 5/221.
[6] ــ رجال