ابراهیم ـ کنانی (حدود 100 ـ پس از 170 هـ )

ابوالصباح ابراهیم بن نعیم عبدی کنانی کوفی، مشهور به ابوالصباح کنانی.

وی از طایفه عبدالقیس1 یا منسوب به عبدالقیس بود، از این جهت عبدی گفته می شد و در حدود 100 هـ متولد شد.2 چون منزل او در محله کنانه کوفه بود، به کنانی ملقب گشت.3

ابوالصباح از شاگردان امام باقر و امام صادق(علیهما السلام)4 و از راویان آن دو بزرگوار5 و نیز راوی از امام کاظم(علیه السلام)6 می باشد. از فقها و فضلای برجسته7 و موثق و مورد اعتماد بوده است و به همین سبب امام صادق(علیه السلام)او را «میزان» لقب داد.8 او زمانی با زید بن علی(علیه السلام)که آماده قیام بوده، ملاقات داشته است و می گوید: در خدمت امام صادق(علیه السلام)بودیم که سدیر صیرفی آمد و به من گفت: زید از تو برائت جسته و تو را از یاران و دوستان خود نمی داند. لباس هایم را پوشیدم و نزد زید رفتم و به او گفتم: شنیده ام امامان را چهار تن می دانی که سه نفر از آنان درگذشته اند و چهارمی که خود باشی، قائم هستی. گفت: چنین است. گفتم: آیا سخنی را که در زمان ابوجعفر (امام باقر(علیه السلام)) در مدینه به من گفتی، یادت هست که ابوجعفر امام است؟ ابراهیم پس از گفت وگو با زید، از او جدا می شود و پیش امام صادق(علیه السلام)می رود و نظر زید و نیت او بر قیام را به امام گزارش می دهد. امام می فرماید: به خدا، چنین نیست که زید می گوید. اگر قیام کند کشته می شود. ابوالصباح می گوید: در برگشت به کوفه در قادسیه خبر کشته شدن زید به ما رسید.9

عثمان بن عیسی، علی بن حسن بن رباط، محمد بن اسحاق خزاز، منصور بن حازم و ابن ابی یعفور از جمله کسانی اند که از او روایت کرده اند. تألیف ابراهیم اصل می باشد که محمد بن اسماعیل بن بزیع، محمد بن فضیل و صفوان بن یحیی آن را گزارش کرده اند.10 سرانجام ابوالصباح در حالی که بیش از هفتاد سال سن داشت، پس از سال 170 هـ درگذشت.11

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 144.
[2] ــ تنقیح المقال 1/38.
[3] ــ رجال النجاشی 1/96.
[4] ــ رجال البرقی 11و18.
[5] ــ اختیار معرفة الرجال 121 و 255.
[6] ــ رجال النجاشی 1/96.
[7] ــ تنقیح المقال 1/38.
[8] ــ رجال النجاشی 1/96.
[9] ــ اختیار معرفة الرجال 350.
[10] ــ رجال الطوسی 102.
[11] ــ رجال ابن داود 19.*

دیگر منابع: الفهرست (طوسی) 185 معالم العلماء 139 خلاصة الاقوال 3 جامع الرواة 1/36 التحریر الطاووسی 12 منتهی المقال 1/211 منهج المقال 28 الوجیزه 7 الذریعه 2/137.

ابراهیم ـ کندی (م قرن سوم هجری)

ابراهیم بن یوسف بن ابراهیم کندی طحان.

صحابی امام کاظم(علیه السلام) بود.1 نجاشی وی را توثیق کرده و گوید که او از امام کاظم(علیه السلام) روایت کرده و احمد بن میثم نیز از وی روایت نموده است.2 کندی از فقهای امامیه در عراق به شمار می رفت.3 کتاب های الحدیث4 و النوادر از اوست.5 برخی وفاتش را در قرن سوم دانسته اند.6

پی نوشت ها

[1] ـ مستدرکات علم رجال الحدیث 1/229.
[2] ــ رجال النجاشی 1/105.
[3] ــ معجم المؤلفین 1/129.
[4] ــ الذریعه 6/306.
[5] ــ رجال النجاشی 1/105.
[6] ــ معجم المؤلفین 1/129.*

دیگر منابع: رجال ابن داود 20 خلاصة الاقوال 6 جامع الرواة 1/39 منهج المقال 29 تنقیح المقال 1/43 منتهی المقال 1/218 قاموس الرجال 1/231 طرائف المقال 1/275 اعیان الشیعه 2/226 مجمع الرجال 1/82 معجم رجال الحدیث 1/356 الجامع فی الرجال 1/79 الوجیزه 7 الفهرست (طوسی) 10.

ابراهیم ـ کوفی (در عصر امام رضا(علیه السلام))

ابواسحاق ابراهیم بن صالح کوفی انماطی اسدی.

از مردمان کوفه1 و از اصحاب امام رضا(علیه السلام) بود.2 گویا ابواسحاق به فروش نوعی پارچه (نمط) که پارچه ای پشمین و رنگارنگ بود، اشتغال داشته و بدین جهت به انماطی شهرت یافته است.3 نجاشی ضمن آنکه بر وثاقت وی تأکید کرده، از قول استادش ابوالعباس ابن نوح سیرافی نقل می کند که ابواسحاق دارای تألیفات و آثاری بوده که همگی از بین رفته و تنها یک اثر به نام کتاب الغیبة از وی بر جای مانده است. این کتاب را عبیدالله بن احمد بن نهیک روایت کرده است.4 علامه، ایشان را در زمره محدثان ضعیف برشمرده و احتمال داده که وی با ابراهیم بن صالح انماطی اسدی که از اصحاب امام کاظم(علیه السلام)بوده، متحد باشد،5 ولی با توجه به داده های