است؛ اهل بيت لحظهاى كافر نشدند و لحظهاى بر خدا شرك نياوردند. ديگران كه اينطور نبودند و اين نعمت را نداشتند.
بين خودشان مىگفتند: نَحْنُ اَهْلِ بَيتِ رَسُولِ اللهِ. روزى اُمّ سَلَمِه از پيامبر (ص) پرسيد: آيا من از شما نيستم؟ با اينكه اُمّ سَلَمِه واقعاً زن مؤمنه و داراى كمال بود و پيغمبر او را دوست مىداشت، لكن حضرت (ص) در جواب فرمود: خير، از اهلبيت ما نيستى ولى مورد علاقهء ما هستى. بنابراين وقتى اُمّسَلَمِه با اين موقعيت و عظمت جزء اهلبيت نباشد، آيا ديگران مىتوانند جزء اهلبيت باشند؟ حضرت فرمودند:
«وَاعْلَمْ يا اَباذَرْ اِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ جَعَلَ اَهْلَ بَيْتى فى اُمَّتى كَسَفينَةِ نُوحٍ»
خدا اهل بيت مرا در ميان امت من مثل كشتى نوح قرار داده است.
مثل اينكه دنيا به منزلهء آب است. كه طبع اين آب، غرق كردن است. تنها كسى مىتواند از تلاطم افكار و هواهاى نفسانى و اجتماعى نجات پيدا كند كه در كشتى ولايت قرار گيرد و اگر چنين كرد گرفتار مظاهر باطل نمىشود و هركس از اين خانواده دست بكشد در وادى ظلمات و بدبختى فرو مىرود.
ما بايد شكرانه نعمت محب اهل بيت بودن را بجا آوريم و نماز شكر بخوانيم كه بهترين نعمت در دست ماست و بايد قدرش را