ماوراى روابط عاطفى ما بين پدر و فرزند دارد. پيامبر اكرم(ص) نيز خود به اين مطلب اشاره مىفرمود. گاه در جواب خردهگيران، لب به سخن مىگشود كه خداوند مرا به اين كار امر نموده و يا مىفرمود:
«من بوى بهشت را از او استشمام مىكنم.»
اما اگر از زواياى ديگر به بحث بنگريم و حديث نبوى را در كنار آيات شريفه قرآن كريم قرار دهيم، مشاهده مىنماييم قرآن كريم عقوبت كسانى كه رسول خدا(ص) را اذيت نمايند، عذابى دردناك ذكر مىكند. و يا مىفرمايد كسانى كه خدا و رسول را اذيت نمايند، خدا آنان را در دنيا از رحمت خويش دور مىدارد و براى آنان عذابى خوار كننده آماده مىنمايد. پس به نيكى مشخص مىشود كه رضا و خشنودى فاطمه(عليها السلام)، رضا و خشنودى خداوند است و غضب او نيز باعث غضب خداست. به بيانى دقيقتر، او مظهر رضا و غضب الهى است. چرا كه نمىتوان فرض نمود، شخصى عملى را انجام دهد و بدان وسيله فاطمه(عليها السلام) را بيازارد و موجب آزردگى پيامبر(ص) گردد و بدين سبب مستوجب عقوبت الهى شود، اما خداوند از آن شخص راضى و به عمل او خشنود باشد و در عين رضايت، او را مورد عقوبتى سنگين قرار دهد.
نكتهاى ديگر كه از قرار دادن اين حديث در كنار آيات قرآن كريم بدست مىآيد، آنست كه رضاى فاطمه(عليها السلام)، تنها در مسير حق بدست مىآيد و غضب او فقط در انحراف از حق و عدول از اوامر الهى حاصل