داستان ايثار زهرا و على(ع) و دو فرزند معصومشان (حسن و حسين(عليهما السلام)) كه در سه شب متوالى افطارى خويش را به مسكين و يتيم و اسير بخشيدند و در شأن آنان سوره هَلْ أَتَى نازل شد. و يا ماجراى پيراهن شب عروسى كه حضرت زهرا آن را به زنى مستمند بخشيد و... همه اينها گوشهاى از ايثارگرىهاى آن بانوى باعظمت است.
امام حسن(ع) فرمود: مادرم در يك شب جمعه در محراب عبادتش، عبادت مىكرد، شنيدم كه براى مردان و زنان مؤمن دعا مىكند و آنها را يكى يكى نام مىبرد ولى براى خود هيچ چيز از خدا نمىخواهد.
گفتم: مادرم چرا براى خودت دعا نمىكنى؟ فرمود: فرزندم! اول همسايه، سپس اهل خانه. الجارّ ثم الدار.[1]