پيغمبر(ص) به ابن مسعود مى فرمايد:متوجه باش هر كس بندهى خاص خدا باشد دلش به دنيا خوش نمى شود و از نداشتن دنيا ناراحت نيست يعنى داشتن و نداشتن دنيا برايش فرقى ندارد و در او تاثيرى نمى گذارد اما كسانى كه اهل دنيا باشند به اندك چيزى به دنيا دل خوش مىكنند.پيامبران آمده اند تا ما را تربيت كنند كه به دنيا علاقمند نشويم البته پيامبران ما خيلى زحمت كشيده اند و هر كدام جمعيتى را اصلاح نموده اند و اين روش را ائمهى ما:ادامه داده اند و امروزه هم در ميان حوزه هاى دينى ما بزرگانى هستند كه دنيا را رها كرده و مشغول تربيت انسانها هستند.حالا سئوالى كه مطرح است اينكه چرا پيغمبر اكرم(ص) انبيا عظام را يكى يكى مثال زدند؟يك نكته اين است كه حضرت رسول(ص) مىخواست خبر دهد با اين كه انبياء داراى مقام بزرگ بودند و بعضاً منصب اولوالعزم داشتند كه مقامشان بالاتر است ولى خداوند اينها را در دنيا اين طور قرار داده پس ما چه توقعى داريم؟چرا هميشه حسرت دنيا را مىخوريم؟و ديگر اين كه در ميان پيامبران چند پيغمبر بوده است كه وضع مالى و زندگى دنيوى آنها خوب بوده و با اين حال خودشان به دنيا نچسبيده بودند.و روايت دارد حضرت سليمان(عليه السلام) پانصد سال ديرتر از ديگران وارد بهشت مى شود زيرا در اين دنيا،از دنيا لذتى برده و اين بيانگر آن است كه هر كس در دنيا لذتش بيشتر باشد و بيشتر كَيفْ كند در آخرت كمتر لذت مىبرد و خداوند دنيا و آخرت را مقابل هم قرار داده است.نمى شود انسان در دنيا در كمال تنّعم و لذت باشد و درآخرت هم اينگونه باشد ولو آن كه در دنيا از حلال هم استفاده كرده است اگر كسى
ـ