شرعى آنها را و مسائل مربوط به آنها را ياد بگيرد تا معاملات و تجارتهاى صحيح و باطل را بشناسد».[1]
آداب و دستورهايى نيز در اين باره بيان شده است كه شايسته است مسلمان آنها را مراعات كند تا رنگ عبادت و بندگى به معامله بدهد و خداوند مهربان از او راضى و خشنود باشد.
امام خمينى قدس سره مىفرمايد:
«تجارت و كسب، آدابى دارد كه بعضى از آنها مستحب است كه بهتر است آنها را انجام دهد و بعضى مكروه است كه بهتر است آنها را ترك كند».
«مستحبات معامله»
مهمترين آداب مستحب تجارت چنين مىباشد:
1. در معامله ميانهرو باشد؛ يعنى از طرفى حريص نباشد و از طرف ديگر، سهلانگار و بىتفاوت و بىحال هم نباشد؛ به طورى كه در تنگنا قرار گيرد.
2. اگر طرف معامله پشيمان شد، معامله را فسخ كند و سختگيرى نكند.
3. از نظر قيمت با همه خريداران يكسان برخورد كند و با يك قيمت بفروشد، نه اينكه به كسى كه چانه مىزند، ارزانتر بفروشد و به كسى كه چانه نمىزند، گرانتر بفروشد. به تعبير ديگر، قيمت مقطوع داشته باشد تا در نتيجه نه خود را اذيت كند، نه ديگران را. امام اضافه مىكند: «آرى، مانعى ندارد كه در مورد كسى كه داراى تقوا و فضيلت اخلاقى است، فرق بگذارد و از او كمتر بگيرد».
4. هنگامى كه جنس را تحويل مىگيرد، كم بگيرد و موقعى كه جنس را به كسى مىدهد، بيشتر تحويل دهد و يا به تعبير ديگر، جنس را كاملتر تحويل دهد.