مََا كَسَبَتْ وَ هُمْ لََا يُظْلَمُون؛[1]
«ممكن نيست هيچ پيامبرى خيانت ورزد و هر كس خيانت كند، روز رستاخيز آنچه را در آن خيانت كرده، با خود به صحنه محشر مىآورد. سپس به هر كس، آنچه را فراهم كرده (و انجام داده) است، به طور كامل داده مىشود (و به همين دليل) به آنها ستم نخواهد شد (چرا كه محصول اعمال خود را خواهند ديد)».
اين آيه به دنبال آيات «غزوه احد» نازل شده و پاسخ به كسانى است كه گفتند: مىترسيم پيامبر در تقسيم غنايم ما را از نظر دور بدارد.
خداوند متعال در اين آيه اوّل ساحت مقدس انبيا را به طور كلّى از خيانت منزه داشته است، سپس به طور عام مىفرمايد: هر كس خيانت كند، در روز رستاخيز چيزى را كه خيانت كرده به عنوان مدرك جرم بر دوش خويش حمل مىكند و با خود مىآورد و در برابر همگان رسوا مىشود[2] و خداوند، خيانت كنندگان را دوست ندارد: إِنَّ اللََّهَ لََا يُحِبُّ الْخََائِنِين[3].
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: «كسى كه در دنيا در امانت خيانت كند و آن را به صاحبش ندهد تا بميرد، بر غير دين اسلام مرده، و خدا را در حالى كه بر او خشمناك است، ملاقات مىكند».[4]
و نيز فرمود: «دستور داده مىشود شخص خائن را در آتش افكنند. پس تا ابد در گودالهايى از آتش دوزخ فرو مىرود».[5]
همچنين آن حضرت فرمود: «الْأَمَانَةُ تَجْلِبُ الْغِنَى وَ الْخِيَانَةُ تَجْلِبُ الْفَقْرَ؛[6]امانتدارى، موجب ثروت و خيانتكارى، سبب تهيدستى است».
امام صادق عليه السلام نيز مىفرمايد: «از عذاب خدا بترسيد و امانت را به صاحبش برگردانيد. اگر كشنده حضرت على عليه السلام، مرا بر چيزى امين قرار دهد، حتماً امانتش را