خداوند مىفرمايد:
وَ آتُوا الْيَتََامىََ أَمْوََالَهُمْ وَ لََا تَتَبَدَّلُوا الْخَبِيثَ بِالطَّيِّبِ وَ لََا تَأْكُلُوا أَمْوََالَهُمْ إِلىََ أَمْوََالِكُمْ إِنَّهُ كََانَ حُوباً كَبِيرا؛[2]
«و اموال يتيمان را (هنگامى كه به حد رشد رسيدند) به آنها بدهيد و اموال بد (خود) را با اموال خوب (آنان) عوض نكنيد و اموال آنان را همراه اموال خودتان (با مخلوط كردن يا تبديل كردن) نخوريد؛ زيرا اين گناه بزرگى است».
و در آيه ديگر چنين آمده:
إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوََالَ الْيَتََامىََ ظُلْماً إِنَّمََا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ نََاراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعِيراً؛[3]
«كسانى كه اموال يتيمان را به ظلم و ستم مىخورند، (در حقيقت) تنها آتش مىخورند و به زودى در شعلههاى آتش (دوزخ) مىسوزند».
از اين آيه چنين استفاده مىشود كه اعمال ما علاوه بر چهرهى ظاهرى خود، چهره واقعى نيز دارد كه در اين جهان از نظر ما پنهان است، اما در جهان ديگر ظاهر مىشود و اين همان «تجسم اعمال» است. يكى از دلايلى كه مردان خدا حتى فكر معصيت به خود راه نمىدهند، همين است كه آنها بر اثر قدرت علم و ايمان و پرورشهاى اخلاقى، چهرههاى واقعى اعمال را مىبينند و هرگز فكر انجام كار بد را نمىكنند.[4]
روايات در نكوهش تجاوز به اموال يتيمان بسيار زياد و تكان دهنده است و حتى كمترين تعدّى به اموال آنها مشمول اين حكم شمرده شده است.[5]