در حديثى از امام باقر عليه السلام يا امام صادق عليه السلام آمده: «كسى سؤال كرد: اين مجازات آتش درباره چه مقدار از غصب مال يتيم است؟ حضرت فرمود: در برابر دو درهم».[1]
^ربا
رباخوارى صورتهاى مختلفى دارد. صورت رايج آن، اين است كه پولى را به كسى بدهد و بعد از مدتى آن پول را با اضافه بگيرد. خداوند مىفرمايد:
الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبََا لََا يَقُومُونَ إِلََّا كَمََا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطََانُ مِنَ الْمَسِّ ذََلِكَ بِأَنَّهُمْ قََالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبََا وَ أَحَلَّ اللََّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبََا...[2]
«كسانى كه ربا مىخورند (در قيامت) برنمىخيزند، مگر مانند كسى كه بر اثر تماس شيطان ديوانه شده (و نمىتواند تعادل خود را حفظ كند، گاهى زمين مىخورد و گاهى به پا مىخيزد) اين بدان سبب است كه گفتند: داد و ستد هم مانند رباست (و تفاوتى ميان آن دو نيست)؛ در حالى كه خدا بيع را حلال كرده و ربا را حرام (زيرا فرق ميان اين دو بسيار است)».
در تفسير شريف الميزان آمده است:
در اين آيات، سختگيرى خداوند متعال در مورد ربا چنان است كه مانند آن در هيچ يك از فروع دين جز «دوستى با دشمنان دين» نيست. تعبيراتى كه در مورد ساير گناهان كبيره مانند زنا، شرابخوارى، قمار و حتى قتل نفس آورده، گرچه لحن شديدى دارند، ولى به پايه اين دو گناه (رباخوارى و دوستى با دشمنان دين) نمىرسند و اين نيست،
مگر آنكه آثار شوم ساير گناهان از يك يا چند نفر تجاوز نمىكند، ولى آثار شوم اين دو گناه بنياد دين را ويران و اثر آن را محو و نظام زندگى را فاسد مىكند و روى فطرت
[1] . وسائل الشيعه، ج 27، ص 260 - بحار، ج 72، ص 8.P