2- نياز شديد و ادعاهاى بسيار در بلاغت و فصاحت از سوى ديگران.

3- تحدى عمومى قرآن.

4- باز گرداندن نظرات ديگران از معارضه با قرآن.

5- بلاغت و رسائى قرآن.

6- اخبار درست و صحيح از امور آينده.

7- شكستن عادات غلط در ميان مردم- و بالاخره مقايسه قرآن با تمام معجزات.

رمّانى پس از توضيح مطالب هفت‌گانه در پايان كتابش سجع بودن آيات قرآن را بكلى نفى مينمايد و آنرا عيب ميشمارد و ميگويد فاصله آيات بخاطر معانى آن است نه سجع و الفاظ هم‌آوا، زيرا در قرآن اسجاع يا سجع تابع معانى است.

(وفيات 2 408- معجم الادباء 5/ 280) دوم: أبو سليمان احمد بن محمّد بن ابراهيم خطّابى بستى متوفى 388 و يكى از فرزانگان انديشه اسلامى در قرن چهارم است كه كتابهاشان به خاطر محتواى غنى و ژرف نگرانه، دقت استنباط و ظرافت بيان، شخصيت آنها را در خود آشكار ساخته، يكى از آثار مهم خطّابى- اعجاز القرآن- و غريب الحديث- است در سنن أبو داود و اعلام السنن در شرح صحيح بخارى، در آغاز اعجاز القرآن مينويسد:

«در گذشته و حال مردمان، سخنان بسيارى در اعجاز قرآن گفته‌اند ولى آنها را بصورتى كه تشنگان حقيقت را سيراب كند نيافتم، بخاطر مشكل بودن شناخت موضوع.

سپس نظر چهارم رمّانى را در باره- صرفه- يعنى برگشتن اراده مردم از معارضه با قرآن بيان ميكند و ميگويد اين امر درست نيست، بلكه حقيقت اينست‌