كه نتوانستند، نه اينكه از آغاز منصرف شدند».

آنگاه ميگويد: چيزى كه دقت نظر و انديشه در آن لازم است اينست كه سخنان قرآن با ديگر سخنان مباينتى ويژه دارد زيرا سخن از سه قسم بيرون نيست و مراتبشان در روشنى و بيان آشكار، مختلف است و از نظر بلاغت و رسائى متفاوت.

اول: سخن بليغ و روان و محكم.

دوم: سخن فصيح و نزديك به ذهن و روان.

سوم: سخنى كه كلام ساده و عادى است.

سخن اول در عالى‌ترين درجه فهم است.

سخن دوم در درجه- وسط و ميانى و قسمت سوم پائين و نزديكترين آنها به فهم. بلاغت قرآن از هر سه قسم سخن كه ذكر شد بهره‌اى دارد: و از هر نوع بخشى و قسمتى كه عظمت كلام با شيرينى آنرا در بردارد، زيرا سهولت سخن نتيجه شيرينى و روانى آن است.

متانت و استوارى كلام در مشكل بودن آن و اينها ويژگيهاى آيات قرآنى است. اكنون بدانكه معجزه بودن آن در اينست كه با فصيح‌ترين الفاظ در زيباترين نظم و تركيب و تأليف ادا شده است كه دربرگيرنده صحيح‌ترين معانى است و عبارتند از:

1- توحيد و يگانه دانستن خداى.

2- بيان عزت و قدرت او.

3- منزه دانستن صفات خداى.

4- دعوت به پرستش او.

5- بيان راه پرستش.