ما فقط دستور به معرفت امام نداريم بلكه علاوه بر شناخت امام، بايد به دنبال امام هم برويم. اينكه الان ما فقط به حوزه بياييم و درس بخوانيم و ملّا شويم ولى بعد از آن، خانه نشين شويم فايده ندارد.
حضرت(ع) در ادامه فرمود: بايد زكات علم را داد. آن شخص پرسيد: يابن رسول الله، زكات علم چيست؟ حضرت(ع) فرمود: زكات علم، نشر آن است. در حوزه زحمت كشيده اى و درس خوانده اى بايد مردم از وجودت فيض ببرند. اينها همه براى اين است كه علم را به دست مردم برسانيد؛ پس همه بايد در راه قرار بگيريم چه اهل علم و چه غير اهل علم، بنده هم احتياج به خواندن دارم. من هم بايد دنبال تحصيل بروم. نبايد بگويم كه سير شدم ابداً، علم پايان ندارد. دو گروه گرسنه هستند كه هيچ وقت سير نمىشوند طالب علم و طالب مال. علم، آخر ندارد.
امام صادق(ع) مىفرمايد: «الْعَامِلُ عَلَى غَيْرِ بَصِيرَةٍ كَالسَّائِرِ عَلَى السَّرَابِ بِقِيعَةٍ لَا يَزِيدُ سُرْعَةُ سَيْرِهِ اِلّا بُعداً»[1] هر كس عمل كند امّا بصيرت دينى نداشته باشد مثل آن آقايى است كه به راه افتاده امّا راه غير مستقيم را مىرود. آن راهى كه بايد برود را نمىرود. هر چه هم تند تند برود، فاصله زيادتر مىشود. امام صادق(ع) مىفرمايد بايد در مسير دين بيافتيم. مواظب باشيم كه دين در هر جايى چه اقتضايى مىكند. عالِم كسى است كه وضع را بفهمد و دستور را بفهمد. چه بسا در جايى عملى حرام است امّا به مناسبتى آن حرام واجب مىشود.
خدا آيت الله العظمى بروجردى را رحمت كند. ايشان خيلى به آقا سيد جواد، صاحب كتاب«مفتاح الكرامه» عنايت داشت. احترام بسيار زيادى به او مىگذاشت. در سال 1221 كه وهّابى ها به نجف ريختند و نجف را محاصره كردند اداره حوزه به دست مرحوم آقا سيد جواد بود. وقتى وهّابى ها وارد نجف