«لَيِّنَ الْجَانِبِ» وقتى با شخص مؤمن برخوردى داريم مىبينيم شخصيت بسيار لين، ملايم و بسيار لطيفى دارد. اخلاق تند ندارد. خيلى در اخلاقش ملايم است.
«طَوِيلَ الصَّمْتِ» مؤمن سكوت زيادى دارد. اينطور نيست كه هميشه در حال صحبت كردن باشد. اگر مطلبى را لازم دانست سخن مىگويد. مؤمن اين طورى است؛ مخصوصاً ما روحانيون بايد بيشتر به اين نكته توجّه كنيم. ما در بين مردم هستيم. بعضى برخوردهاى مردم نسبت به ما خيلى درست نيست. گاهى حركتهاى جاهلانه اى دارند مانند اينكه بزرگى در ميان بچّه ها باشد، بچّه، بچّگى خودش را مىكند چون عقل درستى ندارد. بچّه ممكن است كارهاى ناشايست انجام دهد اينجا شما هستيد كه بايد بچّه را طورى تربيت كنيد كه آداب را ياد بگيرد.
برخى مردم هم مثالشان، مثال بچّه است. هنوز وظايفشان را نمىدانند. اينجا ما بايد با چه حالتى با مردم برخورد كنيم؟ آيا مقابل به مثل كنيم؟ اگر فحش دادند ما هم فحش بدهم؟ اگر او جسارت كرد ما هم جسارت كنيم؟ اگر اشاره اى كرد ما به او كشيده بزنيم؟ خير، هيچكدام از اين كارها درست نيست، با روحانيت نمىسازد. روحانى بايد حليم باشد، بايد خود را خيلى آرام و صبور نشان دهد كه شخص از برخورد خوب شما خجالت بكشد. بگويد من چرا نسبت به اين آقا بى حرمتى كردم. شخص مؤمن بسيار با وقار، با عظمت، با حلم و بردبارى است كه بهترين نمونه اش خود وجود مبارك رسول الله(ص) مىباشد. چقدر ايشان را اذيت مىكردند امّا حضرت(ص) بنا نداشتند كه عكس العمل نشان دهند. هميشه در حقّشان دعا مىكردند كه ما واقعاً اگر در چنين برخوردهايى دعا كنيم خدا ما را عاقبت به خير مىكند. ان شاء الله خدا فهم كامل به ما بدهد.
«حَلِيماً إِذَا جُهِلَ عَلَيْهِ» اگر امر مجهولى برايش پيش آمد خودش را حليم و بردبار نگه مىدارد.