مجلس 8: خصلتهاى مورد نياز جهت كامل بودن ايمان مؤمن ( 5)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ
قال رسول الله(ص):
«وَ لَا يَتَّبِعُ الْعَوْرَةَ، وَقُوراً، صَبُوراً، رَضِيّاً، شَكُوراً»[1]
حضرت رسول(ص) در ادامه بيان صفات مؤمن به اميرالمؤمنين(ع) فرمود:
«وَ لَا يَتَّبِعُ الْعَوْرَةَ» مؤمن هيچ وقت دنبال عيب ها و زشتى ها نمىرود. اينطور نيست كه در عيوب مردم تجسّس كند.
«وَقُوراً صَبُوراً» مؤمن، شخصيت با وقارى دارد. خيلى با وقار و با آرامش خاصّى زندگى دنيا را پيش مىبرد. صبور است. در مقابل هر نوع مشكلاتى كه در جامعه برايش پيش بيايد، چه مشكلات شخصى و چه مشكلات اجتماعى و عمومى، با سپر صبر در مقابل آن مشكلات استقامت مىكند. عبارت{a«صبور»a} مبالغه است چون به هر كسى صبور نمىگويند. صفت مبالغه را در جايى به كار مىبرند كه آن فرد داراى صفت كثير باشد حال يا كثرت در كمّيت يا كثرت در كيفيت كه شدّت كيفيت است.
صيغه مبالغه با صفت فاعليت و مفعوليت فرق مىكند. صفت فاعل و مفعول گاهى به صرف الوجود هم صادق است يعنى مىگويند فلانى صابر است، صرف وجود صبر هم كه در وجودش باشد به او صابر مىگويند امّا اگر بگويند فلانى صبور است
[1] . مستدرك الوسايل و مستنبط المسائل، ج 11، ص 179P