صبور در جايى به كار مىرود كه صبر را زياد به كار برده باشد، آنجا تعبير به صبر مىكنند يا در جايى كه صبرِ در مقابل آن مصيبت، خيلى سخت باشد و از نظر كيفيت خيلى بالا باشد كه تحمّلش سنگين باشد در اين جاها تعبير به صبور مىكنند، مىگويند فلانى خيلى صبور است يعنى در مقابل سختيها واقعاً صبر مىكند.
براى شخص مسلمان و مؤمن و دين دار اين طورى است كه گاهى مصيبتهاى جامعه براى آنها خيلى سخت است. به قدرى مشكل است كه بايد بتوانند با صبر با آنها مقابله كنند. گاهى مشكلات مربوط به مادّيات و معيشت و زندگى است و گاهى صبر در امور دينى است يعنى انسان در جامعه اى باشد و وضعى را ببيند كه آن وضع خيلى نگران كننده بوده و يك وضع بسيار نابسامانى از نظر دينى پيش آمده باشد؛ فلذا، مؤمن شخصى است كه داراى وقار و صبر است.
اين صفاتى را كه حضرت(ع) بيان كردهاند در مورد بعضى از بزرگان ديده يا شنيده شده است. بعضى مواقع تصوّر مىكنيم كه بنده خيلى خوب خدا هستيم، شايد اگر الان چيزى از خدا بخواهيم خدا ما را رد نمىكند ولى وقتى انسان خودش را در مقابل ديگران قرار مىدهد يا تاريخ را مىخواند يا خاطرات را مىشنود، مىفهمد كه اينطور نيست. انسان وقتى خودش را با ديگران مقايسه مىكند آن وقت مىفهمد كه ما خيلى كم داريم. جداً از آنها فاصله داريم. بينى و بين الله اينجا است كه انسان خودش را در پيشگاه خدا شرمنده مىبيند، ديگر خيلى انتظارش بالا نمىرود، توقّعى ندارد.
خدا مرحوم آيت الله العظمى اراكى را رحمت كند. اين قضيه از استاد بزرگوارشان جناب مرحوم آيت الله العظمى شيخ عبد الكريم حائرى(رحمه الله) است. ايشان نقل مىكند: در زمان رضا شاه، خيلى با دين مردم بازى مىشد و رضا شاه آثار شومى از خودش در بين مردم گذاشت؛ از جمله همين كشف حجاب كه تا زمان پسرش هم مملكتمان چنين وضعى داشت.