نمىشود پسرش هر كارى مىخواهد بكند حتّى اگر خواست مرتكب گناه هم شود، آزادش بگذارد.
مى خواهم بگويم اين جملات خيلى مفهوم دارد. انسان در اين كلمات آقا، هر چه فكر مىكند مىبيند مطلب خيلى عالى اى را تذكّر داده اند. حقيقت اين است كه گاهى محبّتها ما را به گناه مىكشاند. حضرت(ع) مىفرمايد اين صفت مؤمن نيست. مؤمن نبايد اينطور باشد كه محبّتش او را به گناه بكشاند؛ فلذا اوّل مىفرمايد: به كسى كه بغض او را دارد ظلم نمىكند، و بعد هم مىفرمايد: اينطور نيست كه خداى ناخواسته هر گناهى را مرتكب شود و بگويد كه من فلانى را دوست دارم، مىخواستم دلش را نشكنم.
«صَبُوراً فِي الشَّدَائِدِ» شخص مؤمن در مقابل سختى ها زياد صبر مىكند. شما كسى را در دنيا سراغ نداريد كه برخورد با سختى ها نداشته باشد. اميرالمؤمنين(ع) فرموده اند: دنيا سراى سختى ها است، دار مشكلات است. برادران و آقايان عزيز و بزرگوار، فكر نكنيد كه ما اينجا و در اين دنيا بايد آسايش داشته باشيم. قربان كلمات امام صادق(ع) بشوم، فرمود: خدا مىفرمايد من راحتى را در بهشت قرار دادم، آن وقت مردم مىخواهند در دنيا راحت باشند. اگر بنا باشد كه دنيا جاى آسايش، راحتى و خوشگذرانى باشد از ما بهتر، ائمّه و خاندان رسالت(عليهما السلام) هستند كه محبوبترين مخلوق خدا مىباشند چرا دنيا براى اينها آسايش و راحتى نداشت؟
عزيزترين افراد در نزد ذات اقدس حق، وجود آقا رسول الله(ص) است. بعد از او، اميرالمؤمنين(ع) است، اين دو بزرگوار افضل از همه موجودات هستند، ببينيد وضع زندگى اين دو بزرگوار چگونه بود. در مدّت 63 سال عمر شريفشان كه هر دو نفر آنها عمرشان با هم برابر بود، چه به سرشان آمد، چقدر اذيت شدند. خدا مىخواهد به ما بفهماند كه اين دو، با اينكه عزيز من بودند چه عذابى در دنيا