پس هر كه بترسد (و دريابد) از وصيت كننده تمايل به گناه را يا بزه كارى را و اصلاح كند ميان موصى و ورثه را پس نيست هيچ گناهى بر آن تغيير دهنده البته خدا آمرزگار و مهربانست (182) اى آنان كه ايمان آوردهايد واجب شد بر شما روزه داشتن همانگونه كه واجب شد بر آنان كه پيش از شما بودهاند (تشبيه در اصل روزه است) تا آنكه شما (از گناهان) بپرهيزيد (183) روزهائى چند شمرده شده (كه آن ماه رمضانست روزه بداريد) و هر كه باشد از شما بيمار يا در سفر بود بشمار آن از روزهاى ديگر (روزه بگيرد) و بر كسانى كه طاقت فرساست روزه گرفتن فديه دادن غذاى بينوائى است پس هر كه برغبت كند كار نيكى را پس آن بهتر است براى او و روزه داشتن شما بهتر است براى شما اگر باشيد بدانيد (فضيلت روزه را) (184) ماه رمضان ماهى است كه فرو فرستاده شده در آن قرآن در حاليكه آن راهنماى مردم و نشانههاى روشن از هدايت و تمييز ميان حق و باطل است پس هر كه درك كند از شما آن ماه را پس بايد روزه بدارد آن ماه را و هر كه باشد بيمار يا در سفر بود (افطار كند) پس بشمار آن از روزهاى ديگر (روزه بگيرد) مىخواهد خدا برايتان آسانى را و نمىخواهد برايتان دشوارى را و (قضاى روزه) براى آنست كه كامل كنيد (بروزه) آن شمار را و بزرگ بشماريد خدا را به پاس آنكه راه نموده است شما را و تا آنكه شما سپاسگزاريد (كه شما را به سوى حق راهنمائى كرده) (185) و چون پرسند ترا بندگانم از (اوصاف) من البته من نزديكم (به بندگانم و احاطه علمى دارم) پاسخ مىگويم خواندن خواننده را هر گه كه بخواند مرا پس بايد ايشان نيز اجابت كنند (دعوت) مرا و بايد ايمان بياورند بمن شايد ايشان (در خواندن من) بحق برسند (186)