هرگز يهوديان و مسيحيان از تو خشنود نمىشوند مگر اينكه از آيين آنها پيروى كنى. به آنان بگو: فقط هدايت خدا كه قرآن بيانگر آن است، هدايت است. و اگر پس از آنكه آگاهى براى تو حاصل شده است، از كيش آنها كه برخاسته از هواهاى نفسانى آنان است پيروى كنى، در برابر خدا هيچ سرپرست و ياورى نخواهى داشت. (120) كسانى كه كتاب آسمانى به آنان دادهايم حالى كه آن را آنگونه كه بايسته تلاوت است تلاوت مىكنند، به قرآن ايمان مىآورند، و كسانىكه بدان كفر ورزند خود زيانكار خواهند بود. (121) اى بنى اسرائيل، نعمت مرا كه به شما ارزانى كردم به خاطر داشته باشيد، و ياد كنيد كه من شما را با دادن نعمتهاى فراوان بر ساير امّتها برترى بخشيدم. (122) و بترسيد از روزى كه هيچ كس چيزى از عذاب را از ديگرى كفايت نمىكند و در برابر عذاب فديهاى از او پذيرفته نمىشود و شفاعتى سودش نمىدهد و يارى نمىشوند. (123) و چون ابراهيم را پروردگارش به كارهايى كه او را بدانها امر فرمود بياموزد و وى را به انجام آنها موفق ساخت، گفت: من تو را پيشواى مردم قرار خواهم داد. ابراهيم گفت: آيا از فرزندان من نيز كسى را پيشواى مردم قرار مىدهى؟ فرمود: امامت، عهد من است، و عهد من به كسانى از فرزندان تو كه ستمكارند نمىرسد. (124) و ياد كن زمانى را كه آن خانه (كعبه) را بازگشتگاهى براى مردم و مكانى امن قرار داديم؛ پس براى انجام مراسم حج به آنجا برويد و از مقام ابراهيم جايگاهى براى دعا برگزينيد. و به ابراهيم و اسماعيل فرموديم: خانهام را ويژه عبادت سازيد و آن را به طوافكنندگان و معتكفان و نمازگزاران ركوعكننده و سجدهكننده اختصاص دهيد. (125) و ياد كن زمانى را كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين سرزمين را شهرى امن قرار ده، و از مردمش كسانى را كه به خدا و روز قيامت ايمان آوردهاند، از ميوهها و محصولات روزى عطا فرما. پروردگارش گفت: ولى هركه كافر شود، به او اندك بهرهاى مىدهم، سپس او را به اجبار به سوى عذاب آتش خواهم برد، و آن بد بازگشتگاهى است. (126)