نيكى آن نيست كه [هنگام عبادت] روى خود را به سوى مشرق و مغرب بگردانيد و آن را به عنوان قبله تلقى كنيد، بلكه نيكى آن است كه انسان به خدا و روز واپسين و فرشتگان و كتابهاى آسمانى و پيامبران ايمان آورده و مال خود را با اينكه به آن علاقهمند است، به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و درراهمانده و گدايان و در راه آزادى بردگان داده است، و نماز را برپا داشته و زكات خود را پرداخته است؛ و آن است كه چون پيمانى بستند به پيمان خود وفا كردند و آن است كه در تنگدستى و زيانكارى و به هنگام كارزار، شكيبايى و پايدارى نمودند. اينانند كسانى كه راست گفتهاند و اينانند تقواپيشگان. (177) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، در مورد كشتهشدگان حق قصاص بر شما مقرر شده است. آزاد در برابر آزاد و برده در برابر برده و زن در برابر زن قصاص مىشود. پس هركس مرتكب قتل شد، و از سوى ولىّ مقتول، به حكم اينكه برادر دينى اوست، چيزى از حق قصاص به وى بخشيده شد، بايد ولىّ مقتول بهطور شايسته درصدد گرفتن ديه برآيد و قاتل نيز به خوبى و با پرهيز از تأخيرى آزاردهنده ديه را بپردازد. اين حكم، تخفيف و رحمتى از جانب پروردگار شماست. پس هركس بعد از بخشيدن قاتل و گذشت از حق قصاص، از قانون الهى تجاوز كند و قاتل را قصاص نمايد، او را عذابى دردناك خواهد بود. (178) اى خردمندان، براى شما در قصاص حياتى نهفته است. قصاص مقرّر شده است تا شايد از كشتن يكديگر بپرهيزيد. (179) اى مؤمنان، بر شما مقرّر گرديده است كه چون يكى از شما را مرگ دررسد، اگر مالى قابل توجّه برجاى مىگذارد، براى پدر و مادر و خويشاوندان نزديكتر بهطور پسنديده وصيت كند. اين حكم بر عهده تقواپيشگان ثابت شده است. (180) پس هركس بعد از شنيدن وصيت آن را تغيير دهد، گناهش تنها بر گردن كسانى است كه آن را تغيير مىدهند. به راستى خدا شنوا و داناست. (181)