5/ 109- 105 105. اى آنانى كه گرويديد! بر شما تنهاى شما، نرساند گزند شما را آنى كه گمراه شد چون راه يابيد، به خداست بازگشت شما همه، پس آگاهاند شما را به آنچه بوديد كه مىكرديد. 106. اى آنانى كه گرويديد! گواهى ميان شما چون آيد يكى شما را مرگ، هنگام اندرز كردن دو خداوندان داد از شما يا دو از جز شما اگر شما رفتيد در زمين، پس رسد شما را رسنده مرگ، باز داريد ايشان را از پس نماز، پس سوگند خورند. به خداى اگر به گمان باشيد نخريم به اين بهايى و اگر باشد خداوند خويشى و نه پنهان كنيم گواهى [151] خداى را، بدرستى كه ما آنگاه هراينه از گناهكاران. 107. پس اگر ديدهور كرده شود بر كه آن دو سزاوار شدند گناهى را، پس دوى ديگر بايستند به جاى آن دو از آنانى كه سزاوار شد بر ايشان دو سزاوارتر، پس سوگند خورند به خداى: هراينه گواهى ما سزاوارتر از گواهى ايشان و نگذشتيم از اندازه، بدرستى كه ما آنگاه هراينه از ستمكاران. 108. آنت نزديكتر كه آيند به گواهى بر روى خويش يا ترسند كه گردانده شود سوگندها پس سوگندهاى ايشان، و ترسيد از خداى و شنويد، و خداى راه ننمايد گروه بيرون شوندگان. 109. روزى كه فراهم آرد خداى فرستادگان را، پس گويد چه پاسخ داده شديد؟ گويند: نه دانشى ما را، بدرستى كه تو، تو داناى ناپيداييها.