6/ 42- 34 34. و هراينه به دروغ داشته شد فرستادگان از پيشت، پس شكيبايى كردند بر آنچه به دروغ داشته شدند و [159] آزرده شدند تا آمد ايشان را يارى ما و نه گرداننده مر سخنان خداى را و هراينه آمد ترا از آگاهى فرستادگان. 35. و اگر بود كه بزرگ شد بر تو روى گردانيدن ايشان، پس اگر توانى كه جويى سوراخى در زمين يا نردبانى در آسمان پس آيى ايشان را به نشانى و اگر خواستى خداى هراينه فراهم آوردى ايشان را بر راه راست پس مباش هيچگونه از نادانان. 36. هراينه پاسخ كند آنانى كه شنوند، و مردهگان برانگيزد ايشان را خداى باز پس به او بازگردانده شوند. 37. و گفتند: چرا فرو نياورده شد برو نشانى از پروردگارش؟ بگوى: بدرستى كه خداى تواناست بر كه فرو آرد نشانى و لكن بيشترين ايشان نمىدانند. 38. و نيست از جنبنده در زمين و نه پرّنده كه پرّد به دو بال خويش مگر گروهانى مانندان شما. سستى نكرديم در نامه از چيزى باز پس به پروردگار خويش گرد كرده شوند. 39. و آنانى كه به دروغ داشته شدند به نشانهاى ماكرانند و گنگانند در تاريكيها. هر كه خواهد خداى گمراه گرداندش و هر كه خواهد گرداند او را بر راهى راست. [160] 40. بگوى: ا ديديد شما اگر آيد شما را عذاب خداى يا آيد شما را رستخيز؟ ا جز خدا را خوانيد؟ اگر هستيد راستگويان. 41. نه كه او را خوانيد و بس، پس باز برد آنچه را كه مىخوانيد به او اگر خواهد و فراموش كنيد [1] آنچه انباز آريد. 42. و هراينه فرستاديم به گروهانى از پيشت، پس گرفتيم ايشان را به سختى و تنگى تا مگر ايشان زارى كنند. [1]. م: «فراموش كند»