10/ 109- 108 108. بگوى، اى مردمان! بدرستى كه آمد شما را راستى از پروردگار شما، پس هر كه راه يابد پس هراينه راه يابد براى خويشتن و هر كه گمراه شود پس هراينه گمراه شود بر خويشتن و نيستم من بر شما گماشته كه به جبر شما را بر اسلام دارم. 109. و پىروى كن آنچه را كه پيغام كرده شود به سوى تو و به شكيب باش تا كه داورى كند [1] خداى به فتح مكّه و او بهترين داوران است به نصرت دوستان و قهر دشمنان. هود، مكّى، 123 آيه بسم اللّه الرّحمن الرّحيم 11/ 7- 1 1. من خدايم مىبينم انا اللّه ارى اين سوره نامه است نبشته، كه درست و استوار كرده شد از نسخ آيتهاى حجّتها، سخنها او. باز پس جدا و روشن كرده شد آن از نزد خداى استوار كار درست گفتار آگاه دانا به حال بندگان. 2. بدين كه مپرستيد مگر خداى را كه من بحقيقت مر شما را ازو بيم كنندهام به عقوبت و مژده دهندهام به مثوبت. 3. و نيز كه آمرزش خواهيد از شرك [275] از پروردگار خويش باز پس بازگرديد به دل به سوى او تا كه برخوردار گرداند شما را برخوردارئ نيكو خوب تا هنگام زدى نام برده و دهد بر سبيل پاداشت هر خداوند افزونى نيكويى را افزونئ خويش را و اگر برگردند پس بگو ايشان را كه بحقيقت من همىترسم بر شما از شكنجه روزى بزرگ روز قيامت! 4. به سوى خداى است بازگشت شما و او بر هر همه چيزى تواناست. 5. آگاه باش كه ايشان دو تا همىكنند سينههاى دلها خويش را تا پوشيده مىدارند سرها ازو. آگاه باش! آنگاه كه در سركشند جامههاى خويش را همىداند آنچه پنهان كنند و آنچه آشكارا كنند، بدرستى كه او داناست به خداوند سينهها به آنچه در دلهاست. 6. و نيست از هيچ جنبنده در زمين مگر كه بر خداست روزى آن و داند آرامگاه پشت پدران آن را به روز و به شب و نهاد جاى شكم مادران آن را پس مرگ. هر يكى همه در نامه است پيدا لوح محفوظ. 7. و او آن خدايى است كه آفريد آسمانها را و زمين را در شش از روزها و بود پيش از آنكه آسمان و زمين بيافريند عرش او بر آب تا بيازمايد شما را هر چند كه مىداند كدام شما نيكوتر است از جهت كار طاعت. و هراينه اگر گويى تو اى محمّد كه شما برانگيختهگان خواهيد بود از پس مرگ، هراينه گويند آنانى كه نگرويدند: نيست اين صفت قيامت مگر جادويى پيدا و هويدا. [1]. م: «داورى ى كند»