22/ 23- 14 14. بدرستى كه خداى در آرد آنانى را كه گرويدند و كردند كارهاى شايسته، در بهشتهاى كه همىرود از زير آن درختهاى آن و غرف آن جويها مى و شير و انگبين و آب صافى، بدرستى كه خدا كند آنچه خواهد. 15. هر كه باشد كه همىپندارد كه هرگز نه يارى كند او را خداى درين جهان و آن جهان، پس بكشدا [421] به رسنى به كاج خانه سوى آسمانه خانه باز پس ببرّدا آن رسن را و خود را خفه كند پس بنگردا هيچ مىبرد سگالش او آنچه به خشم مىآرد؟ 16. و همچنين كه فرو فرستاديم توريت و انجيل را فرو فرستاديم او را قرآن را نشانها آيتها روشنان و اينكه خداى راه نمايد آن را كه خواهد. 17. بدرستى كه آنانى كه گرويدند و آنانى كه جهود شدند و آن گروندگان كيش به كيش و آن ترسايان و آن گبركان و آتش پرستان و مغان و آنانى كه انباز گفتند خداى را، بدرستى كه خداى جدا كند داورى كند در ميان ايشان ميان مؤمنان و كافران در روز رستخيز بدرستى كه خداى بر هر چيزى گواه و حاضر به علم است. 18. ا نديدى به چشم خرد كه خداى سجده همىكند فروتنى كند مرو را آنكه در آسمانهاست و آنى كه در زمين است و آفتاب و ماه و ستارگان و كوهها يعنى سجود نكنند به تن و درختان ليكن سايه ايشان و جنبندگان ساجد باشد و بسيارى خداى را عز و جل از مردمان نيك بخت، و بسيارى از مردمان بدبخت واجب شد سزا شد برو به كفر او عقوبت شكنجه. و هر كه را خوار كند خداى، پس نيست او را از هيچ گرامى كننده بدرستى كه خداى همىكند آنچه همىخواهد. 19. اين دو مؤمنان و كافران دو دشمناند كه دشمنى كردند در هستى و يگانگى پروردگار خويش، پس آنانى كه نگرويدند بريده شد و آماده كرده شد براى ايشان جامههاى از آتش دوزخ، همىريخته شود از بالاى سرهاى ايشان آب جوشان آب گرم سوزان. 20. همىريخته شود به آن آنچه در شكمهاى ايشان از احشا و پوستها. [422] 21. و مر ايشان راست تبرزينها از آهن كه ايشان را بدان همىرانند. 22. هرگاه كه خواهند كه بيرون آيند از آن دوزخ از اندوه، بازگردانده شوند در آن و گويند ايشان را، بچشيد عذاب آتش سوزان. 23. هراينه خداى درآرد آنانى كه گرويدند و كردند كردارهاى نيك، بهشتهاى كه همىرود از زير آن در زير اشجار و اماكن آن جويها مى و شير و انگبين و آب صافى، آراسته كرده شوند در آن بهشتها از دست برنجنها از زر و مرواريد يعنى مرصّع به مرواريد، و پوشش ايشان در آن جامه ابريشمين است.