29/ 69- 59 59. آنانى كه شكيبايى كردند و بر پروردگار خويش كار باز مىگذارند. 60. و چندا از جنبنده برنگيرد روزى خويش خداى روزى دهد آن را و شما را و او شنواست گفتار شما را دانا به آنچه در دلهاى شماست. 61. و هراينه اگر پرسى ازيشان، كه آفريد آسمانها را و زمين را و كه رام كرد آفتاب را و ماه را؟ هراينه گويند ايشان خداى. پس چگونه گردانده شوند از حق؟ 62. خداى بگستراند [514] روزى را مر آن را كه خواهد از بندگان خويش و تنگ گرداند او را، بدرستى كه خداى به هر چيزى داناست. 63. و هراينه اگر پرسى ازيشان، كه فرود آورد از آسمان آب باران پس زنده كرد به آن زمين از پس مرگ آن زمين؟ هراينه گويند خداى. بگو، سپاس و ستايش مر خداى راست نه كه بيشتر ايشان خرد ندارند. 64. و نيست اين زندگانى نخستين و نزديكتر مگر شادمانى و خرمى و ناپروايى و بازى و بدرستى كه سراى پسين هراينه آن زندگانى است بىمرگ و بىزوال اگر هستند كه بدانند و ليكن ندانند. 65. پس چون برنشينند در كشتى و موج برآيد و از غرق و هلاك ترسند، خوانند خداى را ويژه كنندگان براى او كيش را به توحيد، پس چون برهانيد ايشان را به خشكى، ناگاه در حال ايشان انباز مىآرند. 66. تا ناسپاس شوند به آنچه داديم ايشان را از نعمت و تا برخوردار شوند در دنيا به كفر و شرك يك چندى پس زودا كه بدانند عاقبت خويش. 67. ا و نديدند كه ما گردانيديم ساختيم براى ايشان حرمى شهر مكّه را بىبيم و ربوده شوند مردمان از گرد ايشان؟ ا پس به ناچيز چون بت همىگروند و به نيكوداشت خداى يعنى به ايمان ناسپاس همىشوند؟ 68. و كيست ستمكارتر از آنى كه فرابافد و فراسازد بر خداى دروغى را كه شريك نهد او را يا به دروغ دارد به راست محمد و قرآن را چون آمد او را ا نيست در دوزخ جاى باشش مر ناگروندگان را؟ 69. و آنانى كه كوشيدند در طاعت ما، [515] هراينه بنماييم ايشان را راههاى ما را و بدرستى كه خداى هراينه با نيكوكاران است به معرفت و نصرت در دنيا و به ثواب و مغفرت در عقبى. روم، مكّى، 60 آيه