67/ 30- 20 20. يا كيست آنى كه او سپاه و لشكر است مر شما را يارى همىكند شما را از فرود آن خداى مهربان؟ نيست ناگروندگان مگر در فريبيىاند از شيطان. 21. يا كيست آنى كه روزى همىدهد شما را اگر باز گيرد او روزى خويش را؟ نه كه ستهيدند در گذشتنى از اندازه و رميدنى از حق. 22. ا پس آنى كه همىرود به زمين نگوسار و سراشيب بر روى خويش راه يافتهتر است يا آنى كه همىرود راست و درست بر راهى راست؟ 23. بگو آن خدايى است كه آفريد او شما را و گردانيد براى شما شنوايى گوش را و بيناييهاى با خرد را و دلها، اندكى سپاس دارى مىكنيد. 24. بگو تو اى محمّد او آنى است كه آفريد او شما را و پراكنده كرد در روى زمين و به سوى او برانگيخته شويد [1]. 25. و همىگويند كى است اين وعده حشر و قيامت اگر هستيد شما راستگويان. 26. بگوى اى محمّد، هراينه هراينه دانش بودن قيامت نزد خداست و هراينه هراينه من بيم كنندهام پيدا و هويدا. 27. پس چون بينند آن روز را نزديك آمده، اندوهگين شود و متغيّر رويهاى آنانى كه نگرويدند و گفته شود ايشان را كه اين روز آنى است كه [719] بوديد به آن كه دعوى همىكرديد يا به آرزو مىخواستيد كه نخواهد بود. 28. بگوى تو اى محمّد، ا هيچ ديديد اگر نيست كند مرا خداى و آنانى كه هستند با من يا ببخشايد ما را و به بهشت برد پس كه رها كند اين ناگروندگان مكّه را از عذابى دردناك. 29. بگو، او خداى مهربان است گرويديم به او و بر او كار باز گذاشتيم پس زودا كه دانيد كه كيست او در گمراهى پيدا و هويدا. 30. بگوى يا محمد، ا ديديد خبر دهيد اگر ديديد كه اگر گردد آب شما فرو شده به زمين، پس كه آيد شما را به آبى روان بر روى زمين ظاهر انت يا ربّ العالمين. قلم، مكّى، 52 آيه بسم اللّه الرّحمن الرّحيم 68/ 3- 1 1. سوگند به نون يا به دوات يا جويى است در بهشت و به آن خامه و به آنچه مى همىنويسند. 2. كه نيستى تو به نيكوداشت پروردگارت از نبوّت و رسالت هرگز ديوانه. 3. و بدرستى كه مر تراست هراينه مزدى نابريده و بىمنّت و بىنهايت. [1]. م: «شوند»