مىدانيم كه در سنت ترجمه و برگردان قرآن به زبان فارسى، بهرهورى از ترجمههاى پيشين، براى آگاهى از انديشه و ذهن و زبان ترجمانان ديگر امرى عادى است، ترجمهگران قرآن، گاه از برابر نهادههاى مترجمان پيش از خود سود مىجستهاند و گاه دريافتها و برداشتهاى آنان را، دست مايه كار خويش قرار مىدادهاند. نويسنده اين ترجمه- تفسير هم، چنانكه در پيش گفتار كتاب گفتهايم، از اين شيوه پسنديده به دور نمانده است و بيش از همه ترجمهها و تفسيرها به تفسير ابو بكر عتيق سورآبادى توجه داشته است. در اين پيش گفتار كوتاه بر آن نيستم كه از يكايك ويژگىهاى اين دست نوشت براى شما سخنى بگويم چرا كه كوشيدهام تا متن چاپى حاضر آيينه تمامنماى دست نوشت اصلى باشد و خواننده اين ترجمه- تفسير با در دست داشتن اين متن، همگى آنچه را در دست نوشت وجود داشته است پيشروى خود ببيند، از اين روى، تنها به بازگو كردن نمونههايى از برخى ويژگىهاى اين متن مىپردازم. ترجمان اين ترجمه- تفسير با بهرهورى از آيههاى هر يك از سورهها به تفسير بسم اللّه پرداخته است. براى مثال در دست نوشت اين ترجمه- تفسير [ص 709] ذيل بسمله در سوره تغابن آمده است: اللّه: الّذى هُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ الرّحمن: الّذى هو باعمال العباد بصير الرّحيم: الّذى إِلَيْهِ الْمَصِيرُ اللّه با توجه به نخستين آيه سوره تغابن: يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ رحمن با در نظر داشتن آيه دوم همان سوره: هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ فَمِنْكُمْ كافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ