4/ 127- 119 119. و هراينه گمراه كنم ايشان را و هراينه بيوس دهم ايشان را و هراينه فرمايم ايشان را، پس هراينه بشكافند گوشهاى چهارپايان را و هراينه بفرمايم ايشان را، پس هراينه بگردانند آفريده خداى را و هر كه فرا گيرد ديو را دوستى از فرود خداى، پس هراينه زيان كرد زيان كردنى آشكار. 120. نويد مىدهد ايشان را و بيوس مىدهد ايشان را، و بيوس نمىدهد ايشان را ديو مگر فريبى. 121. اينان جاى پناه ايشان دوزخ و نمىيابند از آن رهايى. 122. و آنانى كه گرويدند و كردند شايستهها را، هراينه در آريم ايشان را [118] بهشتها مىرود از زير آن جويها، جاويدان در آن هميشه. نويد خداى راست و كيست راستتر از خداى گفتار. 123. نيست آرزوهاى شما و نه آرزوهاى خداوندان توريت. هر كه كند بدئ پاداشت داده شود و نيابد براى خود از فرود خداى دوستى و نه يارىگرى. 124. و هر كه كند از شايستهها از نرينه يا از ماده و او گرونده پس اينان در آورده شوند در بهشت و ستم كرده نشوند گو دانه خرما. 125. و كيست خوبتر كيش از آنى كه ويژه كرد روى خويش را مر خداى را و او نيكوكار است و پىروى كرد كيش ابراهيم را برگردنده، و فرا گرفت خداى ابراهيم را دوستى؟ 126. و مر خداى راست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين. و بود خداى به هر چيزى دانا. 127. و پاسخ مىخواهند از تو در زنان. بگوى خداى پاسخ دهد شما را در ايشان و آنچه خوانده شود بر شما در نوشته در بىپدران زنان آنانى كه نمىدهيد ايشان را آنچه نبشته شد براى ايشان و مىخواهيد كه به زنى خواهيد و سست داشته شدگان از كودكان و كه ايستيد براى بىپدران به داد. و آنچه كنيد از نيكى [119] پس بدرستى كه خداى هست به آن دانا.