و (ياد كنيد) هنگامى كه ابراهيم و اسماعيل، پايههاى خانه [كعبه] را بالا مىبردند؛ (و مىگفتند:) [اى] پروردگار ما! از ما بپذير، كه در حقيقت تنها تو شنوا [و] دانايى. (127) [اى] پروردگار ما! و ما را تسليم خود قرار ده؛ و از نسل ما، امتى فرمانبردار خود (پديد آر)؛ و [راه و رسم] عبادتمان را به ما نشان ده؛ و توبه ما را بپذير، كه تنها تويى بسيار توبهپذير [و] مهرورز. (128) [اى] پروردگار ما! و در ميان آنان فرستادهاى از [خود] شان برانگيز، تا آيات تو را بر آنان بخواند [و خود پيروى كند]، و كتاب و فرزانگى به آنان بياموزد، و آنها را رشد دهد [و پاك كند؛ زيرا] كه تنها تو شكست ناپذير [و] فرزانهاى. (129) و چه كسى- جز كسى كه خودش را سبك سر نمايد- از آيين ابراهيم روى بر مىتابد؟! و بيقين او را در دنيا برگزيديم؛ و قطعاً او در آخرت، از شايستگان است. (130) (ياد كنيد) هنگامى كه پروردگارش به او فرمود:» تسليم شو! « [او] گفت:» تسليم پروردگار جهانيان شدم. « (131) و ابراهيم و يعقوب پسران خود را به آن [آيين]، سفارش كردند؛ (و هر كدام گفتند:) اى پسران من! در حقيقت خدا براى شما اين دين را برگزيده است؛ پس نميريد مگر در حالى كه شما مسلمانيد. (132) آيا هنگامى كه مرگ يعقوب فرا رسيد، (شما) شاهد بوديد؟! وقتى كه به پسرانش گفت:» پس از من، چه چيز را مىپرستيد؟ «گفتند:» معبود تو، و معبود نياكانت، ابراهيم و اسماعيل و اسحاق- معبود يگانه- را مىپرستيم، و ما تنها تسليم او هستيم. « (133) آنان گروهى بودند كه درگذشتند، دستاورد آنان فقط براى آنان، و دستاورد شما فقط براى شماست؛ و از آنچه همواره انجام مىدادند، بازخواست نخواهيد شد. (134)