و به كسانى كه در راه خدا كشته مىشوند، مردگان نگوييد؛ بلكه [آنان] زندگانند، و ليكن (شما با درك حسى) متوجّه نمىشويد. (154) و قطعاً [همه] شما را به چيزى از ترس و گرسنگى و كاهشى در ثروتها و جانها و محصولات، آزمايش مىكنيم؛ و به شكيبايان مژده ده. (155) (همان) كسانى كه هر گاه مصيبتى به آنان برسد، مىگويند:» در حقيقت ما از آنِ خداييم؛ و در واقع ما فقط به سوى او باز مىگرديم. « (156) آنان، درودها و رحمتى از پروردگارشان، بر ايشان باد، و تنها آنان ره يافتگانند. (157) براستى كه (كوه)» صفا «و» مَروه «از نشانههاى خداست؛ پس كسى كه خانه [خدا] را، حج كند يا عمره به جا آورد، پس هيچ گناهى بر او نيست، كه به [ميان] آن دو، سعى (رفت و آمد) كند؛ و كسى كه [فرمان خدا را در انجام كار] نيك بپذيرد، پس در حقيقت خدا، سپاسگزارى داناست. (158) در حقيقت كسانى كه دليلهاى روشن و رهنمودى را كه فرو فرستادهايم، بعد از آنكه آن را در كتاب براى مردم بيان نموديم، پنهان مىكنند، آنان را خدا از رحمت خود دورشان مىسازد؛ و لعن كنندگان [نيز]، آنها را لعنت مىكنند؛ (159) مگر كسانى كه توبه كردند، و اصلاح نمودند، و (آنچه را پنهان كرده بودند) آشكار ساختند؛ پس آنانند (كه من) توبه آنها را مىپذيرم و من بسيار توبهپذير [و] مهرورزم. (160) براستى كسانى كه كفر ورزيدند، و در حالِ كفر مردند، آنانند كه لعنت خدا و فرشتگان و مردم، همگى بر آنها باد. (161) در حالى كه در آن [لعنت] ماندگارند؛ [و] عذاب از آنان كاسته نمىشود، و به آنان فرصت داده نمىشود. (162) و معبود شما معبودى يگانه است، جز او هيچ معبودى نيست. [كه او] گستردهمهرِ مهرورز است. (163)