قطعاً در آفرينش آسمانها و زمين، و پى در پى آمدن شب و روز، و كشتىهايى كه در دريا روانند، با آنچه به مردم سود مىرساند، و آبى كه خدا از آسمان فرو فرستاده، و با آن، زمين را پس از مردنش، زنده نموده و از هر گونه جنبدهاى در آن پراكنده كرده، و (همچنين در) دگرگونى بادها و ابرهايى كه ميان آسمان و زمين مسخّر است، نشانههايى هست، براى گروهى كه خردورزى مىكنند. (164) و برخى از مردم كسانى هستند كه از غير خدا، همانندهايى (معبود گونه) بر مىگزينند، كه همانند دوستى خدا، آنها را دوست دارند. و [لى] كسانى كه ايمان آوردهاند خدا را بيشتر دوست دارند. و اگر (بر فرض) كسانى كه ستم كردند، بدانند در هنگامى كه عذاب را مشاهده مىكنند (خواهند دانست) كه تمام قدرت از آنِ خداست؛ و براستى خدا سخت كيفر است. (165) (همان) هنگام، كسانى كه پيروى شدهاند، از پيروانِ خود، بىتعهد مىشوند؛ و عذاب را مشاهده مىكنند؛ و پيوندها از ميانشان بريده مىشود. (166) و كسانى كه پيروى كردهاند، مىگويند:» اى كاش براى ما باز گشتى [به دنيا] بود، تا نسبت به آنان بىتعهد مىشديم، همانگونه كه [آنان] نسبت به ما بىتعهد شدند! خدا اين چنين اعمالشان را- كه بر آنان (مايه) حسرتهاست- به آنان مىنماياند؛ و آنان از آتش خارج نخواهند شد. (167) اى مردم! از آنچه در زمين، حلال و پاكيزه است بخوريد؛ و از گامهاى شيطان، پيروى مكنيد؛ كه او، دشمنى آشكار براى شماست. (168) [او] شما را فقط به بدى و [كار] زشت فرمان مىدهد؛ و (نيز دستور مىدهد) آنچه را كه نمىدانيد، به خدا نسبت دهيد. (169)